Ειρήνη

Οι θεοί τιμωρούν τους Έλληνες για τον εμφύλιο σπαραγμό τους, εγκαταλείποντας τον Όλυμπο. Τη θεϊκή εξουσία σφετερίζεται ο Πόλεμος που κλειδώνει την Ειρήνη σε μια σπηλιά κι έτσι οι Έλληνες πολεμούν μεταξύ τους ασταμάτητα, η γη εγκαταλείπεται και οι σοδειές καταστρέφονται. Ένας αμπελουργός σε απόγνωση, ο Τρυγαίος, αποφασίζει να πάει στον Όλυμπο, πετώντας πάνω σ' ένα σκαθάρι, για να απελευθερώσει την Ειρήνη, που όχι μόνο θα συμφιλιώσει τους εχθρούς, αλλά θα αναγεννήσει και τη φύση.

Η Ειρήνη παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια, αποσπώντας το δεύτερο βραβείο, το 421 π.Χ., λίγες μόλις ημέρες πριν από τη σύναψη της Νικιείου Ειρήνης, που συνοδευόταν από ελπίδες για το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Αυτή ακριβώς η εύθραυστη, όπως αποδείχθηκε, ισορροπία μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης, το ηρακλείτειο ρητό «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» και το ακανθώδες ερώτημα κατά πόσο η ειρήνη είναι συνώνυμο της ευτυχίας και της αρετής εμπνέουν τους συντελεστές της ιδιαίτερης αυτής παράστασης.

Διάρκεια παράστασης: 90΄

ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΚΑΘΑΡΙ... ΑΙΜΟ-ΠΤΗΣΕΙΣ

Είμαι ο Τρυγαίος. Αμπελουργός και λαϊκός εφευρέτης. Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια έφτιαξα ένα σκαθάρι να με πετάξει στον ουρανό, να βρω τους θεούς και να φέρω στη Γη την ειρήνη. Τη χρειαζόμαστε για ένα μικρό διάλειμμα μεταξύ των πολέμων. Η φτερωτή μου πατέντα δουλεύει με καύσιμο μεθανίου από σκατά παντός είδους και προελεύσως. Εχω κάνει και άλλες άχρηστες εφευρέσεις στη συνέχεια, με πιο πρόσφατες τον φραπέ, την αντιπαροχή και τα φροντιστήρια. Ινδαλμά μου έχω τον Ίκαρο που καήκανε τα φτερά του και έπεσε στη θάλασσα. Φιλοδοξώ να έχω την δια μοίρα και ένα πέλαγος στο όνομά μου, το Τρυγαίον.

Το κόκκινο φτύσιμο και το μαύρο πέταγμα - έχουνε μόνο ορθογραφικές διαφορές... Ένα ήτα κι ένα ύψιλον στο ίδιο κλειδί που ανοίγει τις πορτες τον αορατον. Να ηττηθείς πρωτα δηλαδή, για να μπορέσεις μετα να πετάξεις ψηλά! Ο σοφός λαγός έχει αποφανθεί μυθολογικά ότι το αίμα νερό δεν γίνεται. Σωστά! Γίνεται όμως υγρό πυρ, θεϊκή φλόγα, και απογειώνει τους μυημένους: τους ανθρώπους που κοιτάνε ψηλά κι έχουνε μεταξύ τους μόνο οικονομικές διαφορές. Ίδιο αίμα, ίδιες ανάγκες, ίδιες δυνατόΤητες! Οι εξαιρέσεις, τα δίποδα ερπετά, έχουν πάρει κεφάλι τώρα στα μπουσουλίσματα της ιστορίας και μας τυραννάνε με τα κροκοδείλια κέρδη τούς. Αντιστεκόμαστε σκάβοντας τα ένστικτα, σκάβοντας βαθιά... Ο πόλεμος και το θέατρο είναι αντρικές δουλειές. Πόσα κορίτσια δεν ένιωσαν τη ζήλια του αιδοίου τους όταν το αρσενικό έμβολο τις ικανοποιούσε παρά φύση! Τι είναι αυτό που κάνει το αθώο, κομπλεξικό κοριτσάκι μαινάδα του σεξ με λυσασμένη λίμπιντο; Από πού πηγάζει η απεγνωσμένη ηδονική προσφορά προς τον σύντροφό της; Πώς αυτή η μηχανιστική διείσδυση στα εντόσθιά της εξελίσσεται σε ραντεβού με τον Θεό; Τέτοιες ερωτήσεις οδηγούν στο ίντερνετ, που είναι μια υπερεκτιμημένη τηλεφωνική παρτούζα, στον έρωτα, στις ζωγραφιές, στα τραγούδια, στα ποιήματα, στις κωμωδίες. Όλα αυτά που φοβούνται οι αριστεριτζήδες όπως ο διάβολος το λιβάνι! Πρωτόγνωρα συναισθήματα αναβλύζουν από το ιερό τον αχαλίνωτού σεξ... Ως συλλέκτης γυναικείων οργασμών (και αντρικών, γιατί όχι) υπογράφω φαρδιά πλατιά...