Βασίλης Γκίνος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 1960. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απασχολείται επαγγελματικά ως μουσικός (πιανίστας στην αρχή, προγραμματιστής-ενορχηστρωτής στη συνέχεια) από το 1980. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 συμμετείχε σε πολλά συγκροτήματα με δισκογραφία (Pete and Royce και COO). Δούλεψε με το Λουκιανό Κηλαηδόνη για το Ελεύθερο Θέατρο αλλά και σε δισκογραφικές δουλειές του τελευταίου. Την ίδια εποχή δούλεψε επίσης με τους Δ.Γαλάνη, Α. Μάνου, Δ.Μούτση, Δ.Σαββόπουλο, B.Γερμανό, Λ.Μαχαιρίτσα, ενώ το 1989 κυκλοφόρησε το «Ταξίδι από το παράθυρο» σε δικούς του στίχους και μουσική.

Στη συνέχεια, δημιούργησε το δικό του επαγγελματικό studio, όπου από το 1988 εργάζεται συνθέτοντας, ενορχηστρώνοντας και προγραμματίζοντας. Το 1994 δημιούργησε το Studio Gallery, στο οποίο εργάζεται μέχρι σήμερα. Οι συνεργασίες του καλύπτουν όλο το φάσμα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, έντεχνης (Ε. Aρβανιτάκη, Χ. Aλεξίου, N. Zούδιαρης, B. Καζούλης, Aρλέττα, O. Περίδης, A. Iωαννίδης, Χ. & Π. Κατσιμίχας (Η μοναξιά του σκοινοβάτη, 1992), Γ. Κότσιρας (Ξύλινο Αλογάκι, 2003), κ.ά.) αλλά και εμπορικής (Γ. Aλκαίος, A. Δημητρίου, Κ. Γαρμπή, Σ. Γονίδης, Κ. Στανίση, Δ. Κοντολάζος, N. Σφακιανάκης, Μαντώ, Χ. Μαραγκόζη, Γ. Μαζωνάκης, Σ. Γεωργιάδου, E. Σαρρή, Σαμπρίνα κ.ά.) στο στούντιο ή σε ζωντανές εμφανίσεις. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια επιμελείται προγράμματα σε νυχτερινά κέντρα στην Aθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Λίγα λόγια από τον ίδιο:

Aπό την πολύχρονη θητεία σου στο χώρο ποια περίοδο ξεχωρίζεις;
Tη δεκαετία του '80. Είχε έναν άλλο αέρα. Ήταν όλα καινούρια και υπήρχαν διάχυτος ο ενθουσιασμός, οι προσδοκίες και οι προοπτικές.

Ξεχωρίζεις κάποια από τις συνεργασίες σου της εποχής;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συνεργασία μου με τον Tζίμη Πανούση και τις Μουσικές Tαξιαρχίες στο Kύτταρο. Ήταν η πρώτη φορά, από όσο γνωρίζω, που τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος του μουσικού προγράμματος. Tο πρόγραμμα είχε τον τίτλο «Computer Show» και στη σκηνή εμφανιζόμαστε ζωντανά ο κιθαρίστας Σπύρος Πάζιος και εγώ, συνοδευόμενοι από ένα sequencer της εποχής και λίγα συνθεσάιζερ. Tο sequencer οδηγούσε τα συνθεσάιζερ, τους ήχους των οποίων είχαμε προσεκτικά διαμορφώσει για τις ανάγκες του προγράμματος. O προγραμματισμός των sequencer ήταν μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία, η περιορισμένη δε μνήμη τους επέτρεπε την αποθήκευση και αναπαραγωγή ενός μόνο τραγουδιού τη φορά. Tα τριάντα πέντε τραγούδια του προγράμματος έπρεπε να φορτώνονται στο sequencer το ένα μετά το άλλο, και αποθηκευτικό μέσο της εποχής ήταν η γνωστή μας κασέτα. Όπως καταλαβαίνεις, οι πιθανότητες να δημιουργηθεί ένα οποιοδήποτε πρόβλημα στην αποθήκευση ή ανάγνωση των δεδομένων ήταν τόσο υψηλές που μερικές φορές πλησίαζαν και το 50%. Για την ελαχιστοποίηση των προβλημάτων είχαμε αγοράσει τέσσερα κασετοφωνάκια, που ήταν έτοιμα να χρησιμοποιηθούν στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Παρ' όλα αυτά, υπήρξαν φορές που το επόμενο τραγούδι δεν φορτώθηκε και αναγκαστήκαμε να παίξουμε πάλι το προηγούμενο ή να αλλάξουμε επί τόπου το πρόγραμμα. Παρ' όλες τις δυσκολίες, αυτή ήταν μια περίοδος που θα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία. Όλα ήταν εν τω γεννάσθαι και εμείς ήμαστε μάρτυρες πολλών σημαντικών εξελίξεων.

Συνέντευξη στον Αντώνη Πλέσσα (περιοδικό RAM, Ιούλης 2000)