[...] Η περίπτωση του Τζίμη Πανούση εντάσσεται οριακά στην ίδια περίοδο. Ευφυής και καυστικός καλλιτέχνης, θα οργανώσει έναν ιδιότυπο και ακριβή σχολιασμό της δεκαετίας του '80. Βαθιά πολιτικός στην μέριμνά του ο Πανούσης, υιοθετώντας εν μέρει μορφολογικά χαρακτηριστικά του αναρχικού χώρου (ο οποίος δεν θα γλιτώσει ούτε αυτός από τον σαρκασμό του καλλιτέχνη), θα ασκήσει θεμελιώδη κριτική στο σύνολο των αριστερών κομμάτων. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε κανείς να πει ότι τον πολιτικοποιημένο Πανούση δεν μπορεί να τον οικειοποιηθεί κανένας χώρος. Η ελευθεριότητα του στίχου του δεν θα εξαντληθεί στην αποκαλυπτική του κριτική της αριστερής και πασόκικης πολιτικής κουλτούρας. Ορισμένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του μάς δίνουν σήμερα ακόμη εικόνες του υποκειμένου που μέχρι τότε έλειπαν από τη μεγάλη πολιτική αφήγηση του παρελθόντος. Στο Τραγούδι για το χειμώνα απαντάμε τη σουρεαλιστική μορφή της "πρώτης μάνας τραβεστί", ενός πλάσματος που μέσα από την ομοφυλοφιλική διαδρομή μαρτυρεί για τα νοηματικά κενά μιας εποχής, στην οποία οι κομματικές εντάξεις έμοιαζαν ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουν τα ολοένα και πιο σύνθετα της σύγχρονης ύπαρξης.

Παναγής Παναγιωτόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000, τόμος 10, σελ.274, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2003