Περιοδικό Ήχος & Hi-Fi #167 - Φεβρουάριος 1987

Ο ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

έτσι όμως είναι...

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ

Πίσω στα 1981, ένα περίεργο συγκρότημα με το όνομα ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ, έδινε μια συναυλία στην Καρδίτσα, Ο τραγουδιστής με άψογα θεατρικό τρόπο «βίαζε» επί σκηνής μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια. Ήταν αρκετό. Το νέο έσκασε σαν μπόμπα στη μικρή επαρχία και ο λαός ενωμένος με τον κλήρο και τη χωροφυλακή παρ' ολίγο να ρίξει σε πίσα και πούπουλα τους Αθηναίους μάγκες. Το όνομα του τραγουδιστή φιγουράριζε στις τότε εφημερίδες κι όλοι ρωτούσαν ποιο είναι αυτό το τέρας, αυτός ο Αντίχριστος, ο Τζίμης Πανούσης; Ακολούθησαν μηνύσεις, η λαϊκή κατακραυγή για τους ροκάδες που αφήνιασαν, το ένα έφερε το άλλο και τελικά το αναμενόμενο ήλθε: Ο πρώτος δίσκος των ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ ήταν γεγονός! Στο εξώφυλλο ο σατανικός Πανούσης ξαναχτυπούσε με μία γυμνή τεραστίων διαστάσεων ιέρεια της Αφροδίτης και με την ένδειξη «ΔΙΣΚΟΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ»! Επί πλέον το συγκρότημα έβαζε στη μάχη το θρυλικό λαϊκό ήρωα Γκουζγκούνη ρίχνοντας τη φωτογραφία του στο εσώφυλλο βγάζοντας πάλι τη γλώσσα με αναίδεια στην κουλτούρα και στον καθωσπρεπισμό. Το πράγμα ήταν φανερό: Ο ιθύνων νους, ο ηθικός αυτουργός των πάντων ήταν ο κύριος Πανούσης...

Αλλά η δράση του εν λόγω κυρίου δεν περιορίστηκε μόνο στις φωτογραφίες. Όλος ο δίσκος ήταν μια Μολότωφ στην ελληνική κοινωνία που αντιστεκόταν και που επέμενε στη σοβαρότητα της μεταπολίτευσης. Ποιός θα τολμούσε να βγάλει σε δίσκο τραγούδια με λόγια που ακόμη και τώρα ο γράφων δεν τολμά να γράψει; Κανείς.

Κανείς εκτός από τον Πανούση που κατόρθωσε κι έπεισε και την εταιρία να τον ακολουθήσει στην περιπέτεια. Οι μηνύσεις δεν παραξένεψαν. Ήταν το φυσικό επακόλουθο της προηγούμενης κόντρας. Ο Πανούσης προς στιγμήν φάνταζε ως τρελός. Τολμούσε και πολεμούσε στα ίσια το νόμο...

Θυμάμαι ένά παλιό Αμερικάνικο τραγούδι που έλεγε “I fought the law and the law won” (Πολέμησα το Νόμο κι ο Νόμος νίκησε!). Θυμάμαι και το παράπονο του Reed όταν το ξανατραγουδούσε στο Street Hassle. Δεν αναφερόταν στον αστυνομικό νόμο. Ο τραγουδιστής εννοούσε αυτόν τον αόρατο νόμο που λέγεται ήθη, έθιμα, κουλτούρα, ανοχή ή και όριο στο χιούμορ ενός λαού. Ο τραγουδιστής έζησε στην Αμερική. Φανταστείτε να ζούσε στην Ελλάδα!

Και όμως... Ο Πανούσης κατόρθωσε να ανατρέψει τα δεδομένα και τις προβλέψεις. Η πορεία του διαγραφόταν ακριβής: Θα πολεμούσε το Νόμο και θα τον νικούσε! Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει; Κανείς άλλος εκτός από αυτόν. Φαίνεται πως ο κύριος Πανούσης ήταν γεννημένος να αναλάβει αυτόν ακριβώς το ρόλο.

Τα πράγματα ζόρισαν στο δεύτερο δίσκο ΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΡΟΥΛΕΜΑΝ. Η πολιτεία καιροφυλακτούσε. Οι κινήσεις της ήταν γρήγορες και με στόχο την εταιρία. Η απειλή; Θα έκλεινε το εργοστάσιο της Columbia αν τολμούσε να κυκλοφορήσει αλογόκριτο το δίσκο. Παμπόνηρος ο Πανούσης έκανε την υποχώρηση τακτικής. Κυκλοφόρησε το δίσκο λογοκριμένο. Γνώριζε ότι ακόμη δεν ήταν ο καιρός του θριάμβου. Πάντως στο εσώφυλλο έγραψε το σημείωμα...

Πριν από δύο χρόνια είπαμε να βάλουμε κι εμείς μια τάξη, μπας και βολευτούμε, με τα μπαλωμένα παπούτσια από τον τόπο μας για να μην τρέχουμε από δώ κι από κεί. Βγήκε κι αυτός ο Μαρούδας (όχι ο τραγουδιστής, ο άλλος) και είπε ότι θα καταργήσει τη λογοκρισία και τους ψηφίσαμε για αλλαγή. Αλλ ' αυτοί αλλάζουνε συνέχεια. Και τους λέω «μα δεν είπατε ότι δεν θα λογοκρίνονται τα τραγούδια;». Και μου απαντάνε «Αυτά δεν είναι τραγούδια, είναι καρπούζια, εμπίπτουνε αγορανομικώς». Μου βγάζουνε και κάτι νόμους του Παπαδόπουλου και του Μεταξά, ότι θα κλεί- σουνε λέει το εργοστάσιο (όχι την ντισκοτέκ, αυτό που βγάζει δίσκους), αν δεν πειθαρχήσω.
Έβαλα διάφορα μέσα (μια που είμαστε εμείς οι σριστεροί τώρα στα πράγματα), αλλά δεν έγινε τίποτα.
Και να ο πρώτος λογοκριμένος δίσκος της αλλαγής.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς ΤΖΙΜΑΚΟΣ
Υ.Γ. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει ελεύθερα, αν και όταν υπάρξει πραγματική δημοκρατία. Μέχρι τότε, καλή διασκέδαση.

Ο τρίτος δίσκος ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ, βγήκε αλογόκριτος. Ο Πανούσης άρχισε να κερδίζει το παιχνίδι. Είχε άραγε λιγότερες επιλήψιμες λέξεις; Ίσως ναι, ίσως όχι. Ένα ήταν φανερό. Ο Πανούσης είχε αποκτήσει λαϊκό έρεισμα. Το ΠΑΣΟΚ δεν θέλησε να ξαναενοχλήσει. Αλλά οι μηνύσεις, μηνύσεις και ο Πανούσης, Πανούσης ατάραχος στα δικαστήρια, με σιγουριά και μάρτυρα υπεράσπισης το Σαββόπουλο. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε... Το τελευταίο κατόρθωμά του είναι ο δίσκος ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ και το τελευταίο του κόλπο «Το τελευταίο ζεϊμπέκικο στην Αθήνα» ένα σώου που δίνει στο ΜΕΤΡΟ...

Δεν είναι μόνο οι δίσκοι. Η ιστορία του Πανούση κυρίως γράφτηκε στα κλαμπ. Τον θυμάμαι σαν τώρα σ' εκείνο το μικρό ιστορικό κλαμπάκι της Πλάκας, τη ΛΗΔΡΑ.

Ηταν καιρός των φρικιών αλλά όλο και κάποιον από άλλο ταξίδι θά 'βλεπες στις καρέκλες. Το σόου της ΛΗΔΡΑΣ υπήρξε η πρωτοπορία του ΡΟΚ στην Ελλάδα. Ποτέ άλλοτε Έλληνας καλλιτέχνης (εκτός από τον σε διαφορετικό ύφος και βαθμό Σαββόπουλο) δεν παρουσίασε ένα τέτοιο κυριολεκτικά «πολύχρωμο πλαστικό εκρηγνυόμενο αναπόφευκτο» - για να μεταχειριστώ μια έκφραση του Warhol για το σόου των Velvet στο Νεοϋορκέζικο Factory.

Ύστερα ήρθε ο Τρίτσης και εξωράισε την Πλάκα. Τα μαγαζιά μετακινήθηκαν στην περιφέρεια. Ο Τζίμης διαλέγει ένα χώρο της Αγ. Παρασκευής και τον βαφτίζει Κ.Κ.Κ. Εμφανίζεται ως τσολιάς να χορεύει το τρελοκόριτσο, χωρίς Φρίκη και με λιγότερους φρήκους. Ο καιρός περνά και ο Τζιμάρας μεταπηδά στην παλιά «Μέκκα της Ροκ Σκηνής» το ΚΥΤΤΑΡΟ. Στην αρχή με φέσι και μπουζούκι και τον άλλο χρόνο χωρίς, αλλά με αμείωτο κέφι και διάθεση. Εν τω μεταξύ οι ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ διαλύονται και από τους παλιούς απομένει μόνο ο Πάζιος (ο Δρόλαπας έχει ήδη από τον καιρό του Κ.Κ.Κ. αποχωρίσει). Εν τω μεταξύ αλλάζει κι ο κόσμος.

Σαν τα κοράκια σου χυμάνε
Όταν πεθάνεις
Οι κομπανίες και οι πράκτορες της ΚΥΠ
Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι

(Φασμπίντερ και Ξερό Ψωμί)

Δεν πάνε πια φρήκοι στο κλαμπ του Πανούση. Βλέπεις κυρίως κάτι πρόσωπα της γενιάς του 60, μεταμορφωμένα ως νεοέλληνες κουλτουριάρηδες που κάποια στιγμή ανίας ανακάλυψαν τη μέθη του μπαρ, το χαβαλέ του κλαμπ και τον Πανούση. Βλέπεις και θλίβεσαι αλλά ο Πανούσης πάντα Πανούσης. Τελευταία εμφανίζεται στο ΜΕΤΡΟ.

Κυρίες και κύριοι επιτρέψτε μου να συστήσω ανεπιφύλακτα το σόου του. Με την ίδια παλιά γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα, αυτός ο Έλλην Λένι Μπρους δίνει όλο τον εαυτό και την πείρα του σε μία ανεπανάληπτη σάτιρα της Ελλάδας που αντιστέκεται, της Ελλάδας που επιμένει.

Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ
μ' αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο
νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του ’ 40
που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο

(Ανακωχή)

Του ζήτησα συνέντευξη. Δέχτηκε με τον όρο να γίνουν 2 συνεντεύξεις. Στη μία θα τον ρωτούσα εγώ και στην άλλη θα ρωτούσε ο ίδιος τον εαυτό του. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς το πρότεινε. Ίσως να ήθελε να ικανοποιήσει την υποβόσκουσα τάση του για δημοσιογραφία. Πάντως είπα το Ο.Κ. και ορίστε... Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε μία συνέντευξη και μία αυτοσυνέντευξη του Τζίμη Πανούση...

---

I. Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

(Ως Μονομαχία και ως Παράσταση)

Βούλγαροι, Χανούμισες, Βαζέλες
Όλο το Έθνος προσκυνά
Σώβρακα και Φανέλες

(Κάγκελα Παντού)

Θλιμμένες Οικογένειες
ντυμένες Ιφιγένειες έχουνε πήξει
Σε φέρετρα τετράτροχα
θυσιάζονται τα Σάββατα
μπας και φυσήξει

(Πυγολαμπίδα))

Κύριε Πανούση, θα μπώ κατευθείαν στο θέμα. Σε κάποιο τραγούδι σας λέτε «θα πάρω σιδερόβεργα και θα τα κάνω βίδες». Μα αλήθεια κυριολεκτείτε; Έχετε το βίτσιο της καταστροφής;

Αν κυριολεκτούσα Μανώλη μου, δεν θα έγραφα τραγούδια, θα έγραφα Μανιφέστα, θα δημοσιογραφούσα - θα υπηρετούσα δηλαδή την παρακαλλιτεχνία. Αφού όμως τραγουδοποιώ εξ ανάγκης εσωτερικής, πού κολλάει η παρούσα συνέντευξη; Να σου απαντήσω αμέσως: Κάνω λάθη! Όσο για βίτσια, το μοναδικό που έχω είναι της δημιουργίας (της δημιουργίας εντυπώσεων εννοώ).

Εχετε δίκιο να αποστρέφεστε τη δημοσιογραφία. Είναι πράγματι πολύ χειρότερη από την καλλιτεχνία. Φανταστείτε μόνο, ότι ο καλλιτέχνης συνδιαλέγεται με το λαό, ενώ ο δημοσιογράφος με τον καλλιτέχνη. Ας προχωρήσουμε όμως... Αν σας έδιναν το ελεύθερο να καταστρέφετε ο,τιδήποτε δεν σας άρεσε, πέστε μου πώς θα μεθοδεύατε το καταστροφικό σας έργο;

Πρώτα-πρώτα θα κατέστρεφα τα σχολεία. Τις σχολές γενικά. Ακόμη και τις σχολές οδηγών. Θα άφηνα μόνο μια σχολή χορού στο Ψυχικό επειδή την έχει μια φίλη μου και τη Σχολή Τυφλών της Θεσ/νίκης από μεγαλοψυχία. Μετά, θα κατέστρεφα τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Αρκετά νομίζω ταλαιπώρησαν την ανθρωπότητα τα ελληνο-εβραίκά κόμπλεξ. Θάνατος στο ρασιοναλισμό. Ζήτω η απελευθέρωση από την τυποποίηση και την πνευματική καταπίεση. Δεν μ' ενδιαφέρει να συλλογίζομαι ή να συγκρίνω. Δικό μου καθήκον είναι να δημιουργώ.

Γιατί όμως διακωμωδείτε το Χριστό; Κανείς αληθινός μάγκας στην Ιστορία δεν κοροΐδεψε ποτέ το Χριστό. Εσύ πώς τολμάς;

Τώρα γιατί με προκαλείς Μανώλη; Θες ν' αρχίσω να κατεβάζω καντήλια και χριστοπαναγίες και να στεναχωρήσουμε τον κ. Καβαθά; Γνωρίζω πολύ καλά τους «αληθινούς μάγκες» που η πλήξη του μικροαστισμού τους, τους σπρώχνει να ξαποστάσουν για λίγο μπροστά στο Χριστούλη, και να τραβήξουν μετά πάλι προς τη δόξα. Οι δυνάμεις του κακού με συγκινούν περισσότερο. Μου εξάπτουν τη φαντασία. Είμαι με το μέρος του Εωσφόρου. Επισημαίνω κι άλλη παρεξήγηση: Δεν θέλω να κατατροπόσω κανένα. Την επίγεια ευτυχία θέλω να κατακτήσω.

Τότε σωστά αρνείστε το Χριστό. Από τους μαθητές του επίσης βρέθηκε ένας που τον αρνήθηκε. Τί σύμπτωση! Ήθελε κι αυτός να κατακτήσει την επίγεια ευτυχία... Αλλά ας πούμε άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε... Βλέπετε τί γίνεται τελευταία; Όλοι δηλώνουν ροκ. Εσείς είστε ροκ; Και αν ναι, πώς το αποδεικνύετε;

Έχω χαρτιά... Έχω ντοκουμέντα. Έχω φροντίσει να εξασφαλίσω το κοπιράιτ του Ροκ όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη τη Βαλκανική χερσόνησο. Ήδη έχω υποβάλει μηνύσεις στους καταχραστές του «Δικαιώματος να δηλώνεις Ροκ». Όλους αυτούς τους δηλωσίες ροκάδες από τους αδελφούς Κατσάμπα μέχρι τους αδελφούς Μικρούτσικους, θα τους κατατροπώσω στα δικαστήρια. Έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη και Διαιτησία.

Σε τελευταίο τραγούδι σας δηλώνετε με ειλικρινή διάθεση «Είμαι φρικιό!». Και όμως... τα φρικιά ήδη σας εγκατέλειψαν από την εποχή της ΛΗΔΡΑΣ. Ο κόσμος στο ΚΥΤΤΑΡΟ και στο ΜΕΤΡΟ ήταν κυρίως νεοέλληνες, κάτι μοντέρνα ζευγάρια και κάτι καβαντζαρισμένοι κυκλωματίες. Τί έγινε κύριε Πανούση, έχετε σκοπό να πολεμήσετε εκ των έσω;

Δεν εδήλωσα ποτέ Φρικιομαζώχτρα. Το στυλάκι «Άφετε τα φρικιά έλθει προς εμέ» δεν είναι του τύπου μου. Στις ερωτήσεις σου διακρίνω την κλασική μικροαστική αντίδραση σε ο,τιδήποτε ξεφεύγει από τα «μοντέρνα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Είναι γνωστή η συνταγή: Ρίχνουμε λάσπη, διαβλέπουμε ύποπτες καλλιτεχνικές προσδοκίες και διαπιστώνουμε με λύπη (δήθεν!) ότι όλα γίνονται για τα φράγκα. Από την πρώτη μέρα που εκτίθεμαι στα κέντρα διασκεδάσεως, αντιμετωπίζω ακριβώς το ίδιο κοινό και τις ίδιες αντιδράσεις από την παρακαλλιτεχνία των δημοσιογραφούντων. Το «κάθε πέρσι και καλύτερα» κατάντησε μπανάλ. Το ιδανικό κοινό που περιγράφετε (φρικιά;;) δεν υπάρχει. Επαναλαμβάνω: Δεν πολεμάω, φαντάζομαι.

Κύριε Πανούση είστε έξυπνος άνθρωπος και δεν πρέπει να ταράζεστε. Ούτε είναι απαραίτητο για να προπαγανδίσετε τις αλήθειες σας να ποδοπατήσετε όλες τις άλλες. Αφήστε και σε μας το δικαίωμα να υπονοούμε κάτι. Ο κύριος Χριστιανόπουλος —που νομίζω σε κάποιο τραγούδι μου τον θυμίζετε— έχει γράψει «Καημένε Μακρυγιάννη, νά ' ξερες γιατί τσάκισες το χέρι σου... Το τσάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα». Σας έχει περάσει ποτέ η ίδια σκέψη για το δικό σας χέρι;

Βεβαίως! Γι' αυτό άλλωστε και θα αποσυρθώ όταν πεθάνω.

Αν είχατε την ευκαιρία να αρχίσετε τη ζωή σας από την αρχή, τί θα αλλάζατε στον εαυτό σας;

Θα του άλλαζα τον αδόξαστο. Είμαι εραστής της διαρκούς αλλαγής. Ποτέ δεν είναι αργά. Προετοιμάζομαι αυτόν τον καιρό για ένα γενικό ρεκτιφιέ εφ' όλης της ύλης. Στις μελλοντικές κόντρες θα είμαι πρωταγωνιστής. Γυμνάζομαι καθημερινά. Δεν φείδομαι κόπων. Είμαι αντεργκράουντ και φαίνομαι.

Αν βρίσκατε το Λυχνάρι του Αλλαντίν, ποιές θα ήταν οι τρεις επιθυμίες που θα ζητούσατε;

Η πρώτη μου επιθυμία θα ήταν η αφύπνιση του ισχυρού σοβιετικού προλεταριάτου, για να δικαιωθεί επιτέλους ο Μαρξισμός που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει. Η δεύτερη επιθυμία μου θα ήταν η νίκη των Ρομαντικών της Αναγέννησης του 2000 στην τρίτη και φαρμακερή σύγκρουση με τους ρασιοναλιστές της κυβερνητικής λαίλαπας. Και η τρίτη επιθυμία μου, να κερδίσω το Λαχείο.

Αν βρισκόσασταν στην αρχή της Δημιουργίας, τί υποδείξεις θα είχατε να κάνετε στο Δημιουργό;

Θα του έδινα περισσότερο χρόνο. Βιάστηκε. Έκανε τόσα πολλά σε επτά μέρες που ήταν φυσικό να υποπέσει σε λάθη. Πάντως, αν λάβουμε υπ' όψιν τις αντίξοες διαστημικές συνθήκες την εποχή της Δημιουργίας, μάλλον κάλά τα κατάφερε ο Πανάγαθος.

Τελευταία τέθηκε από το περιοδικό προς συζήτηση η ερώτηση «Υπάρχει Ζωή πριν το Θάνατο;». Τι απαντάτε;

Ανεπιφύλαχτα ναι! Σε άλλους πλανήτες.

Αν, κύριε Πανούση, είχατε γεννηθεί ως Πανουσέφσκι στην Πολωνία ή Πανουσεΐνη στο Ιράν, πέστε μου πώς θα επιβάλλατε την παρουσία σας στην αντίστοιχη μουσική σκηνή, ή αν δεν είσασταν μουσικός τί θα είσασταν τέλος πάντων;

Θα ήμουν εμπορικός αντιπρόσωπος και στις δύο χώρες που αναφέρετε. Την ίδια δουλειά άλλωστε κάνω και στην Ελλάδα, ομολογώ λιγάκι ιδιόμορφα λόγω κυρίως του κλίματος. Ο ήλιος, η θάλασσα, ο καταγάλανος ουρανός, δεν είναι εμπορεύσιμα αγαθά, αλλά εμείς συνεχίζουμε και τα πουλάμε. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Κάποτε θα κληθούμε να πληρώσουμε το τίμημα της νεόπλουτης απληστίας μας. Σκέφτεσαι τί έχει να γίνει όταν πραγματοποιήσουν όλοι οι Έλληνες τα επαγγελματικά τους όνειρα: ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΗΝΩΝ - ΒΙΝΤΕΟΚΛΑΜΠ.

Τί θα θέλατε τέλος να ευχηθείτε για το 1987;

Αγάπη, Ευτυχία και Ειρήνη για όλο τον κόσμο.

---

II. ΡΩΤΑΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ Ν’ ΑΠΑΝΤΑΣ ΝΑ Σ’ ΕΡΩΤΩ

Μια Self Service συνέντευξη του Τζίμη Πανούση

«Θα πάρω Σιδερόβεργα Μολότωφ κι Αλυσίδες και θα τα κάνω Βίδες»

Γιατί προτιμάς να δίνεις συνέντευξη στον εαυτό σου;

Δεν είναι θέμα προτίμησης. Είναι θέμα χρόνου. Δεν προλαβαίνω. Θα προτιμούσα να συ- νεντευξιαστώ με μια νεαρά δημοσιογράφο και να ανταλλάξουμε απόψεις, αλλά εσείς δεν μου στέλνετε, ή μου στέλνετε και δεν με βρίσκει. Μάλλον δεν έχετε σαν αυτές που μ' αρέσουνε· διότι πρόκειται για λειτούργημα. Η δημοσιογραφία είναι η παιδική αρρώστια της λογοτεχνίας και πρέπει να την περάσω για να μπορέσω όταν μεγαλώσω να γίνω συγγραφέας. ' Υστερα με ξέρω αρκετά καλά. Μπορώ να υποβάλλω στον εαυτό μού αμείλικτα ερωτήματα όπως αυτό που ακολουθεί...

Αυνανίζεστε κύριε Πανούση;

Σχεδόν καθημερινά! (Βλέπετε ότι απαντώ χωρίς πρόβλημα και με ειλικρίνεια. Μια τέτοια ερώτηση για να γίνει σε κάποιον καλλιτέχνη χρειάζεται δημοσιογραφικό σθένος.

Οταν πέρδεσαι σβήνει η λάμπα;

Κακόγουστη και ηλίθια ερώτηση που θα μπορούσε να την υποβάλλει ο Ζουγανέλης π.χ. στον εαυτό του. Αρνούμαι να απαντήσω. Η άρνησή μου όμως δεν δημιουργεί πρόβλημα στην ομαλή εξέλιξη της συνέντευξης αφού μπορώ να λέω ότι γουστάρω κι όπως μου υποσχέθηκε ο Νταλούκας δεν θα λογοκριθεί τίποτα.

Αληθεύει ότι νεαρός υφυπουργός είχε περίεργα γούστα;

Τώρα αρχίζουν και δυσκολεύουν κάπως τα πράγματα. Είναι δεδομένη η σοβαρότητα του Hi-Fi περιοδικού που πρόκειται να δημοσιεύσει (;) τα γραφόμενά μου. Θα πρέπει λοιπόν να είμαι εγκρατής και να αυτολογοκρίνομαι. Τοιουτοτρόπως απαντώ: Δεν με ενδιαφέρουν, ούτε με αφορούν οι προτιμήσεις των Κρατικών Λειτουργών.

Μα ο εν λόγω υφυπουργός τώρα ιδιωτεύει.

Ανέκαθεν ιδιώτευε και στο κάτω-κάτω δεν μπορώ να ασχολούμαι με τη σαβούρα της εφη μεριδολογίας.

Πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή;

Μου αρέσουν οι μεταμεσονύκτιες προβολές ταινιών φρίκης. Έχω συγκλονιστεί από τις ταινίες του αλλοδαπού συναδέλφου σκηνοθέτη George Romero. Τον θεωρώ το σημαντικότερο δημιουργό του αιώνα. Ο μύθος των νεκραναστημένων (ζόμπι) όπως εξελίσσεται στην πρώτη και στην τελευταία του ταινία μ' έχει συγκλονίσει. Ναι πιστεύω ακράδαντα στη μεταθάνατον επίγεια ζωή.

Τί τύπος είσαι τελικά. Το παίζεις ή πραγματικά υποφέρεις και εκφράζεσαι μέσα από τα οδυνηρά συμπλέγματα των καλών τεχνών με τις οποίες καταπιάνεσαι;

Η καρδούλα μου το ξέρει. Υποφέρω Τζιμάκο μου. Το πάθος μου για πρωτοτυπία και τελειότητα συγκρούεται συνεχώς με το έμφυτο άρπα-κόλα της φυλής μου. Η ανασφάλεια και η αυτοαμφισβήτηση πάνε να με τσακίσουν. Ευτυχώς που έχω τη Λίλυ. (Είμαστε οι δυο μας στο ενυδρείο μας ευτυχισμένοι, πάνω στο σύνθετο, μες το σαλόνι μας εντοιχισμένοι, μα η αγάπη μας δεν είναι θάλασσα δεν είναι πλοίο, εμείς το φτιάξαμε και το ελέγχουμε το ενυδρείο).

Τι γνώμη έχεις για το καυτό θέμα της ανατροπής του κρατούντος κοινωνικού και πολιτικού συστήματος;

Τα έχω χαμένα! Να το ανατρέψουμε σύντροφοι και φίλοι δεν έχω καμιά αντίρρηση. Την ερχόμενη Παρασκευή στις μία μετά τα μεσάνυχτα θα είμαι μπροστά από το συντριβανι των Προπυλαίων και θα κρατάω το Σχολιαστή. Αν κάποιος αναγνώστης με αναγνωρίσει παρακαλώ να μην το μαρτυρήσει. Προς Θεού μην καρφωνόμαστε σύντροφοι. Κάνω έκκληση στις συνομωτικές διαθέσεις της νεολαίας. Αφού την διαβάσετε προσεχτικά, φάτε αυτήν τη συνέντευξη.

Απ' ότι ξέρω ετοιμάζεσαι ν’ αγοράσεις ένα τζιπ 4WD και αγρόκτημα σε ερημική τοποθεσία. Τελικά θα χρησιμοποιήσεις τα υλικά αυτά αγαθά σε επαναστατικές πράξεις ή προσπαθείς να εξασφαλίσεις ανέμελες διακοπές;

Θα τα συνδυάσω και τα δύο. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Τέρψη από τις επαναστατικές διαδικασίες (σύγκρουση με το κατεστημένο, αναμόχλευση ηθών, παραλιακές γιάφκες, ελαφρά ναρκωτικά, απόκρυψη φιαλών Μολότοφ κ.λπ.) και όφελος απ' τις φυσικές συνθήκες διαβίωσης (καθαρός αέρας, αχαλίνωτο σεξ, χορτοφαγία κ.λπ.).

Εχεις ιερό και όσιο;

Είμαι πολύ ευγενικός, ντροπαλός και φιλότιμος. ' Εχω αυτό το ελάττωμα που λέμε «καλό παιδί». Είμαι ενάντια στη βία, αλλά ξέρω καράτε. Μου αρέσουν τα μηχανήματα, αλλά δεν τα καταφέρνω στη λειτουργία τους. Εχω συνθεσάιζερ, μαγνητόφωνα, video, κομπιούτερ, compact disc, video-camera, μια Nikon F3 με micro και macro φακούς και ένα μικρό ρετιρέ στο Παλαιό Ψυχικό. Ψωνίζω από το Κολωνάκι και το Βασιλόπουλο και έχω μια τάση για τις απόκρυφες επιστήμες, τα Ούφο και τις θεοσοφικές υπαρξιακές αναζητήσεις. Πολύ άγχος έχω επίσης, αλλά μόλις μπει το '87 ευνοούμαι αστρολογικά και μάλλον θα καβατζάρω.

Από τότε που ασχολείσαι επαγγελματικά με τις καλές τέχνες είδες καμιά βελτίωση στην κατάστασή σου;

Στην αρχή ναι. Είχε μια πλάκα το αλισβερσι μου με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τις δισκογραφικές εταιρίες, τους Έλληνες μοντέρνους μουσικούς, τα κέντρα διασκεδάσεως. Φέτος με «το τελευταίο ζεϊμπέκικο στην Αθήνα» που παρουσιάζω στο «ΜΕΤΡΟ» κλείνει ένας κύκλος. Θα ακολουθήσει ενδοσκόπηση και περισυλλογή. Είναι η τέχνη λυτρωτική επικοινωνία ή προσοδοφόρο επάγγελμα; Να χαραμίσω το ταλέντο μου σε αγοραίες διαδικασίες ή να πέσω με τα μούτρα στο ποτό και τα ναρκωτικά;

Να σοβαρευτείς και να κοιτάξεις την οικογένειά σου. Γιατί δεν κάνεις παιδιά;

Δεν θέλει η γυναίκα μου. Και εγώ τα βαριέμαι. Τώρα που θα μείνουμε στην εξοχή θα το ξανασκεφτούμε. Πάντως αν με αξιώσει ο θεός και τεκνοποιήσω άμα στείλω τα παιδιά μου στο Μωραΐτη θα κάνω πέτρα την κοιλιά μου και θα χαρακιριστώ μπροστά στο Βασιλόπουλο.

Τί γνώμη έχεις για το ελληνικό ROCK;

Ε, όχι να με ρωτάω και τέτοιες μαλακίες! Δεν απαντώ.

Εχεις πάθη και ποιά;

Θέλω να ζήσω μια ήσυχη πολυτάραχη ζωή. Με γκόμενες, με τον έναν και μοναδικό μεγάλο έρωτα της ζωής μου, μέσα στις αντιξοότητες της μεγαλούπολης και τη γαλήνη του βουνού και της θάλασσας. Θέλω την οικονομική άνεση του Βαρδινογιάννη και τη φανατική ένδεια του Γρηγόρη Νανζιανζηνού. Θέλω να πάρει το νταμπλ ο Ολυμπιακός. Φέτος είναι η σειρά του.

Η βία στα γήπεδα σε ερεθίζει σαν καλλιτέχνη;

Με ερεθίζει, αλλά δεν τρέχει και τίποτα.

Έχεις σχέδια για το μέλλον Πανούση;

Όλα παίζονται. ' Εχω έτοιμο ραδιοφωνικό σταθμό, ένα οικογενειακό περιοδικό τέχνης με τίτλο «Νοβοπάν» και ένα ποικίλης ύλης με τίτλο «Ο Ταχυδρόμος πέθανε». Ένα Video - Θέατρο όπου θα παρουσιάσω «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» και το μιούζικαλ «'Αρης Βελουχιώτης». Μια κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο «Μόχνικ» και ένα κρεβάτι στον «Άγιο Σάββα» για καρκίνο στο στομάχι (ό μη γένοιτο).