ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ (τεύχος 78, 24-30 Απρίλη 2003)
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ ΣΤΟ TESSERA
έτοιμος για το απόλυτο reality
Το Tessera, τον πιο "underground"
χώρο της Αθήνας -που σταματά τη λειτουργία του ως strip show hall- διάλεξε ο Τζίμης Πανούσης
για να δοκιμάσει μαζί μας τις μεταπολεμικές (;) δονήσεις, και μάλιστα από
αύριο, Μεγάλη Παρασκευή! Πήγαμε στις πρόβες και καταγράφουμε εντυπώσεις.
Tessera, εδώ και 14 χρόνια. Πρώτα dance 'n' live club, ύστερα strip show. Ο πιο underground χώρος -και όχι μόνο για τα δεδομένα της Αθήνας. Πρώην σινεμά, κυριολεκτικά ένας μαύρος θάλαμος, που βρίθει από μηχανήματα ήχου, εικόνας και κινούμενων συστημάτων, σαν να 'ταν στούντιο παραγωγής. Η τεχνολογία του θεάματος ήταν πάντα το μεράκι του οικοδεσπότη Τάκη Γκοβόστη - ο ίδιος στις κονσόλες, πάντα με τα κατσαβίδια του, M.C. όποτε χρειαζόταν, και... ψυχούλα, τυπάκι κατά τα '70s ήθη κι έθιμα. «Μ' αρέσει ο χώρος, ξέρω τον Τάκη χρόνια, πάντα ήθελα να κάνω κάτι εδώ»μου λέει ο Τζίμης. Εκείνο που σε γοητεύει εδώ είναι η ατημελησιά, το μη φινίρισμα, μια ροκ συναυλιακή ατμόσφαιρα. Πίσω, κοντά στη μεγάλη κονσόλα, ένα ολόκληρο πλάτωμα είναι γεμάτο σακούλες, μπάζα κι εργαλεία ακόμη. «Ας τα έτσι, για ντεκόρ» λέω του Τάκη. Κι εκείνος: «Και ο Τζίμης το ίδιο μου είπε στην αρχή αλλά εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε».
Όλα τα στοιχεία του ντεκόρ που χρησίμευαν στο προηγούμενο
strip show (κλουβιά με γυναικεία μέλη από κούκλες βιτρίνας, ένα κρεβάτι με ουρανό,
σεξουαλικές χειροπεδίτσες κ.λπ.) βρίσκονται κι αυτά επί σκηνής, πάνω στο
υπερυψωμένο stage, κάτω στην πίστα που προβάλλει κεντρικά στη σάλα, αριστερά σε «μπαλκόνι» και
πάει λέγοντας. Δεν χρειαζόταν αλλαγή, έρχεται γάντι με αυτό που θέλει να
εκφράσει ο Τζίμης: ένα εμπόριο σαρκός, ψυχής, ιδεών που διαρκώς
παίζεται μετονομασμένο σε πολιτική και... Διεθνές Δίκαιο.
Γιατί, Τζίμη, Μεγάλη Παρασκευή η έναρξη; «365 μέρες το χρόνο έχουμε Μεγάλη Παρασκευή πλέον... Ποια η
διαφορά; Πριν από λίγες μέρες πήρα την απόφαση να κάνω πρόγραμμα...».
Σταματά. Νιώθει ότι πρέπει κάτι να πει, αλλά και από την άλλη ότι όλα αυτά
δεν έχουν και πολύ νόημα. Έτσι σκάει ένα πονηρό χαμόγελο και... «Εντάξει, μπορείς να αναφέρεις ότι για πρώτη φορά τα λεφτά από τις παραστάσεις θα πάνε για την ενίσχυση... των
καλλιτεχνών και του επιχειρηματία. Για πρώτη φορά!».
Κι αρχίζει να μιλά λίγο για το πρόγραμμα: «Θα ξεκινάω με
έμφαση στη σημασία του σεξ και τη σχέση του με τις εκστρατείες· σκέψου το
νόημα του "Μαρία Μαρία τα μπούτια σου" του ελληνικού στρατού».
Ύστερα μου λέει για τους κατακτητές... «από τον Πλανητάρχη μέχρι τον Μεγαλέξανδρο... Μήπως
κι εκείνος δεν έκανε σκόνη την Περσέπολη; Κι ύστερα έρχεται η ανοικοδόμηση». Ναι, του λέω,
μα ο Αλέξανδρος ύστερα πούλησε ποίηση, όχι κόκα κόλα. «Μα είναι θαυμάσιο
ποίημα η κόκα κόλα και με πολύ περισσότερες χρήσεις». Ξαναπέφτει:
«Έχω θλίψη, σου λέω, δεν ξέρω... Αναρωτιέμαι...
Θα έχουμε σουξέ; (γέλια). Ίσως θα έπρεπε να ανεβάσουμε τις τιμές πιο πολύ από τους άλλους! (γέλια, και μετά ξανά σοβαρά) ...Το θέμα όμως είναι, σου λέω και πάλι, τι να πεις και τι δείξεις ύστερα από τις εικόνες που είδαμε. Μήπως είμαστε όλοι δολοφόνοι...».
Έχει σκοπό του να πατήσει γκάζια, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μεταφράζεται σε δημοσιογραφικό
μπλα μπλα.. Εξάλλου γνωρίζουμε το show του Τζίμη από παλιά και το θέμα πια δεν παίζεται στην
αναζήτηση πρωτοτυπίας. Περισσότερο θέλουμε να τον δούμε, μια φορά το χρόνο
έστω, να τα πει με το δικό του τρόπο, να ασκηθούμε σε μια επικοινωνία που
δεν πρέπει να χαθεί, και με τα σοβαρά της σημεία και με τα καλαμπούρια -
ίσως και χοντράδες καμιά φορά, που φαίνονται όμως τόσο αθώες πια, έτσι που
εξελίχθηκε το ριάλιτι... Κι η επαφή μαζί του είναι πάντα μια καλή
ευκαιρία να θυμηθούμε τη σχέση που είχε η ροκιά εν
Ελλάδι με τον κοινωνικό προβληματισμό.
Τον ρωτάω αν τριγύρισε στη φετινή νύχτα και τι αποκόμισε.
«Δεν βγήκα, δεν ένιωσα ότι είχα τίποτε να πάρω... Τι θέαμα, ποιος λόγος μπορεί να αντισταθμίσει αυτά που γίνονται». Τον καλούν να του βάλουν σημάδι πάνω στη σκηνή, ολόγυρα στα πόδια. Κι αυτό επειδή πρόκειται να εμφανίζεται... αλλά ας μην χαλάσουμε την έκπληξη. Σε λίγο ανεβαίνουν και οι
μουσικοί για την πρόβα -κιθάρα και πλήκτρα πάνω σε πλατό που τους ανεβάζουν ψηλά. Πέφτει φαζ και βιομηχανικό σκρατσάρισμα από τα σύνθι: «Νότιος Κώλος».
Φεύγω, και στο διάδρομο βλέπω την αφίσα.«The War, το απόλυτο reality». Στην εικόνα, τα ακροδάχτυλα των ποδιών μιας αρτίστας, με τα νύχια βαμμένα φαντεζί, να πατάνε πέρλες. Η εικόνα της εξουσίας είναι η εξουσία της εικόνας, έλεγαν στα '70s. Ο Τζίμης όμως δεν παύει να διατηρεί και το πονηρό του χαμόγελο. Είναι δύσκολο να
αποτυπώσεις στο χαρτί το δισυπόστατο σοβαρού και αστείου που κουβαλά πάνω του· είναι η ζωντανή επαφή μαζί του, ο τρόπος του, τα vibes του, που μπορούν να τον δικαιώνουν.
Χάρης Καλογερόπουλος
hkalogeropoulos@athinorama.gr