[Δείτε το σε pdf]

ΤΑ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΟΥ 15ΝΘΗΜΕΡΟΥ

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Για όλα φταίει ο ευτραφής Τζιμάκος

Συμπτώματα που παράγει το σώμα μιας κοινωνίας η οποία είναι ανίκανη πλέον να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό

Το πρώτο είναι η περιβόητη υπόθεση στο υπό κατάληψη σχολείο της Εύβοιας. Ας παραμερίσουμε την υπόθεση του βιασμού ή την εναλλακτική, ηπιότερη υποτίθεται, εκδοχή της συναινετικής συμμετοχής της κοπέλας σε ομαδικό όργιο. Αυτά θα τα κρίνουν τα δικαστήρια. Ας ξεχάσουμε τον άλλοτε υφέρποντα και άλλοτε κραυγαλέο ρατσισμό των δηλώσεων. Ας δεχθούμε κι εδώ την επιεικέστερη ερμηνεία της αδυναμίας χρήσης του γλωσσικού οργάνου από την πλειονότητα της δημοκρατικής μας κοινωνίας. Όταν σε προδίδει η ίδια σου η γλώσσα, όταν οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, λες πράγματα των οποίων το βάρος σού διαφεύγει, κοινώς αραδιάζεις χοντράδες ενώ νομίζεις πως επιχειρηματολογείς.

Κι ας προσέξουμε λίγο τη στάση των γονέων οι οποίοι μαθαίνουν ότι τα παιδιά τους αποφάσισαν να στήσουν ένα μικρό παρτάκι στις τουαλέτες του σχολείου για να ξαλαφρώσουν λίγο από το βάρος των πολιτικών τους αγώνων. Μαθαίνουν επίσης ότι το παρτάκι αυτό περιελάμβανε, εκτός από την σε πρώτο επίπεδο σαρκική απόλαυση και ένα δεύτερο περισσότερο εκλεπτυσμένο επίπεδο απόλαυσης: τη μαγνητοσκόπηση του event. Μαθαίνουν ακόμη ότι το καθήκον ανέλαβε να το φέρει εις πέρας η αδελφή ενός εκ των πρωταγωνιστών με το κινητό της.

Και συγκεντρώνουν τα στιβαρά τους μυαλά για να αποφασίσουν ότι τα παιδιά τους δεν έκαναν και τίποτε κακό. Ούτε λήστεψαν τράπεζα, ούτε σκότωσαν κανέναν. Τα παιδιά είναι αθώα. Γι' αυτό και οι γονείς, προκειμένου να υπερασπιστούν τα παιδιά τους από την άδικη συκοφαντία του βιασμού, διαδηλώνουν στεντορεία τη φωνή πως η όλη υπόθεση δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός απλού, συναινετικού, ομαδικού, άρα δημοκρατικού οργίου.

Κρίνουν πως δεν έχουν λόγο να ζητήσουν συγγνώμη από κανέναν. Κρίνουν επίσης πως η όλη φασαρία δεν βοηθάει στη λύση του προβλήματος και ανακαλούν όσους μιλούν γι' αυτήν στην τάξη υπενθυμίζοντάς τους πως έχουν να κάνουν με ανήλικα. Δεν έγινε δα και τίποτε σπουδαίο. Ένα οργιάκι έγινε, σαν αυτά που γίνονται κάθε μέρα. Σύμμαχό τους έχουν τον νεοεκλεγέντα δήμαρχό τους ο οποίος, ως οραματιστής πολιτικός, δηλώνει σε κανάλι της τηλεόρασης πως σημασία γι' αυτόν έχει η «επόμενη μέρα». Ο εστί μεθερμηνευόμενον, ας βάλουμε τα άπλυτα στην ντουλάπα για να συνεχίσουμε απτόητοι τον δρόμο μας. Ποιον δρόμο άραγε;

Οι πρώτοι ηττημένοι από την όλη υπόθεση είναι οι ίδιοι οι γονείς. Δεν έπεσαν καν ηρωικώς μαχόμενοι, όπως θα το 'θελαν στα όνειρά τους ενδεχομένως. Δεν άφησαν την αξιοπρέπειά τους να πανικοβληθεί, ή έστω να αναρωτηθεί μήπως κάτι δεν πάει καλά σε όλη αυτή την ιστορία, μήπως η «μικρή» αυτή κατά τη γνώμη τους παράβαση των ορίων δεν αφορά την Αστυνομία και τον εισαγγελέα, αλλά πρωτίστως τους ίδιους. Και δεν αναφέρομαι στις ερωτικές ορέξεις των παιδιών, αναφέρομαι στην όλη σκηνοθεσία και στον τρόπο δημοσιοποίησής της. Οι γονείς εξάντλησαν τα κουρέλια της ντροπής τους στην άρνησή τους να δείξουν το πρόσωπό τους στην τηλεοπτική οθόνη. Για τη φωνή τους και γι' αυτά που έλεγαν δεν τους πέρασε καν απ' το μυαλό ότι θα 'πρεπε να ντραπούν. Λέξεις είναι θα μου πείτε, κι οι λέξεις δεν έχουν καμιά αξία.

Μαζί τους ηττήθηκαν και οι εκπαιδευτικοί. Άκουσα κάποιον από τους πρωταγωνιστές του συνδικαλιστικού τους αγώνα να συμπεραίνει πως θα 'πρεπε οι γονείς να απαγορεύουν στα παιδιά τους να πηγαίνουν σχολείο με τα κινητά τους. Τα κινητά φταίνε, δεν χωράει αμφιβολία, τα κινητά και η άτιμη κοινωνία. Αν δεν υπήρχε εκείνο το άτιμο το κινητό δεν θα 'χε γίνει τίποτε. Αν το 'ξερε εκείνος ο ταλαίπωρος Ιάπωνας εκπαιδευτικός που αυτοκτόνησε γιατί έκρινε, ο ίδιος, πως απέτυχε στο εκπαιδευτικό του έργο, δεν θα 'χε αποχωρήσει ο δόλιος έτσι άδικα για τις αιώνιες μονές.

Στη μετάδοση της είδησης για τον Ιάπωνα που αυτοκτόνησε μάλλον θα πρέπει να οφείλεται και η καίρια παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας στην όλη υπόθεση, το οποίο συνέστησε την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος για τους εμπλεκομένους. Το οποίο υπουργείο Παιδείας, μόλις λίγες ημέρες πριν είχε αντισταθεί με τα στήθη του στα χαρακώματα της ιστορικής μας μνήμης υπερασπιζόμενο την εθνική υπόθεση των μαθητικών παρελάσεων.

Ιστορία σαν ληγμένη κονσέρβα

Αν η υπόθεση στην Εύβοια δείχνει ότι την πραγματικότητα της ζωής μας μόνο μεταλλαγμένη μπορούμε να την αντικρύσουμε, γιατί το ίδιο το πρόσωπό της μας φοβίζει αφού δεν μας έχουν απομείνει αντανακλαστικά, η λιγότερο σοβαρή υπόθεση με τις μαθητικές παρελάσεις αποδεικνύει πως το καλύτερο υποκατάστατο για την πραγματικότητα είναι τα σύμβολά της.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός πως είμαστε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου οι μαθητές παρελαύνουν ακόμη στις εθνικές εορτές. Ας ξεχάσουμε ακόμη ότι είμαστε η μοναδική χώρα όπου εορτάζεται η αρχή και όχι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κι ας σταθούμε για λίγο στα όσα αράδιαζαν με τον λυρισμό της ξύλινης γλώσσας τους, λιγότερο ή περισσότερο σοβαροί πολιτικοί λίγες ημέρες πριν.

Δεν τους νοιάζει ο προσχηματικός τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η Ιστορία στη Μέση Εκπαίδευση και μάλλον δεν τους νοιάζει γιατί κι αυτοί ταυτίζουν την ιστορική μνήμη με τα σύμβολά της. Δεν τους αφορά που η Ιστορία πουλιέται σαν ληγμένη κονσέρβα που είναι φθηνότερη γιατί είναι άχρηστη και ενδεχομένως επικίνδυνη. Δεν τους ενδιαφέρει αν είμαστε η μόνη χώρα που την Ιστορία δεν τη διδάσκουν ιστορικοί αλλά οι γενικώς περιφερόμενοι φιλόλογοι. Για τον συγχρονισμένο βηματισμό, τα τύμπανα και τους τιμητικούς χαιρετισμούς όμως, είναι έτοιμοι να εξαντλήσουν όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να παράγει η φαιά ουσία τους, που δεν διακρίνονται εξάλλου ούτε για τον νοηματικό ούτε για τον εκφραστικό τους πλούτο.

Ε, ναι. Η ιστορική μνήμη είναι επικίνδυνο πράγμα, και το κυριότερο, είναι κοπιαστικό. Απαιτεί και σκέψη. Άσε που μπορεί να σε προδώσει και να σε ξεγυμνώσει. Και στον τομέα αυτόν συνίσταται η χρήση μεταλλαγμένων προϊόντων. Είναι και μια ευκαιρία για τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας να αισθανθεί κάπως αναβαθμισμένος, σχεδόν υπουργός Εθνικής Αμύνης ή κάτι τέτοιο. Κανείς δεν δικαιούται να τα στερήσει απ' την ελληνική κοινωνία όλα αυτά.

ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ

Για να σοβαρευτούμε λίγο, το συμπέρασμα είναι πως δεν φταίνε για όλα τα κινητά. Για όλα φταίει ο Πανούσης, ο ευτραφής Τζιμάκος με το πληθωρικό του χιούμορ. Πώς είναι δυνατόν να μην λαμβάνει υπόψη του, όταν ασκεί τη σατιρική επαγγελματική του δραστηριότητα, πως απευθύνεται σε μια κοινωνία η οποία μπορεί να μην αντέχει την πραγματικότητά της, μπορεί να τρομάζει από το βάρος της ιστορικής της μνήμης, όμως όταν έχει να κάνει με σύμβολα δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της;

Νομίζω πως οι σοφοί και γενειοφόροι πνευματικοί ταγοί του χριστεπώνυμου πληρώματος έχουν δίκιο: είμαστε όλοι εντέλει εκείνες οι μυστακοφόρες κυρίες που σαν μεταλλαγμένοι Ταλιμπάν διαδήλωναν μπροστά στο κέντρο όπου εμφανίζεται την αγανάκτησή τους.

ΤΑ ΝΕΑ , 04/11/2006 , Σελ.: P13
Κωδικός άρθρου: A18682P131
ID: 543887