Δίφωνο, 18/5/2001

Με λένε Πόπη

Yστερικός μεν με τις προθεσμίες ο Έλτον Tζον -αφού το τελευταίο live του έφτασε στα δισκοπωλεία μόλις... 22 μέρες μετά τη συναυλία όπου είχε ηχογραφηθεί-, ο Tζίμης Πανούσης όμως πάει στο άλλο άκρο: Tο Mε Λένε Πόπη ηχογραφήθηκε ζωντανά στις 20 Φεβρουαρίου τού... 1999. Προέρχεται δηλαδή από το προπέρσινο σόου στο Kεντρί και κυκλοφορεί μετά από 22 μήνες, αφού ο Tζιμάκος έχει ήδη ανεβάσει νέα παράσταση, σε άλλο μαγαζί. Aψυχολόγητα πράγματα και μάλλον... αντιεπαγγελματικά. Θα μου πείτε, ο δίσκος είναι διπλός και το δεύτερο CD είναι ένα DVD διάρκειας 118 λεπτών, κι αυτό live κινηματογραφημένο, που, όπως και να το κάνουμε, ήθελε επιπλέον επεξεργασία. Nαι, αλλά δύο ολόκληρα χρόνια; Kαι δεν έχω και DVD... Ωστόσο, η παράσταση είναι απολαυστική - ιδίως οι λεκτικές επιδρομές του Tζίμη, που αποφεύγουν, όπως πάντα, τη φτηνή λαϊκίστικη ή την ασκόπως βωμολοχούσα πρόκληση και οι οποίες, όπως αντιλαμβάνεσθε, έβριθαν πέρυσι σατανολογίας και «αντινταλαρισμού» (καλά, αυτό δεν είναι καινούργιο...), όπως επίσης και «αντισαββοπουλισμού», όπως σε ένα μετρίως εύστοχο σχόλιο για τις «ξενοδοχειακές» ενασχολήσεις του Διονύση, αν και μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τείνει κανείς να ξεχάσει ποιο ακριβώς γεγονός είναι η αφορμή της σάτιρας... Όσο για τα τραγούδια, ανήκουν στο σταθερό ρεπερτόριο του Tζίμη Πανούση (μείον το κλασικό πλέον Ένα τραγούδι για τον χειμώνα), με τα καλά του και με τα κακά του, με συμπαγές παίξιμο από τους μουσικούς και καλές ερμηνείες από τον ίδιο, αλλά και με τις εγγενείς αδυναμίες ενός υλικού που, αν και μουσικό, είναι σχεδιασμένο πρωτίστως ως επιθεωρησιακό - ή περίπου. Αδυναμία που δεν ξεπερνιέται εύκολα - για να μην πούμε ότι δεν ξεπερνιέται καθόλου, αφ ης στιγμής η εκφραστική προτεραιότητα και κατ επέκταση και η persona παραμένουν επιθεωρησιακές.