Ήχος & Hi-Fi (τεύχος 180 Μάρτιος 1988)
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ ΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ
Ψόφια γλώσσα - Καπρί σε φινί - Φυσική ιστορία - Το ενυδρείο - Τα προβατάκια - Το παρδαλό τζιτζίκι - Το τελευταίο ζεϊμπέκικο στην Αθήνα - Ο Τζιμάκος και το τέρας - Το τραύμα - Καβάλα στα ηλεκτρόνια - Το βουνό της Αφροδίτης - Χημεία και τέρατα.
EMIAL 14470
«Μες στου Ζαλλόγγου τις στροφές ζωσμένος δυναμίτες / θα πέσω στους περίεργους τους εμπριμέ πολίτες».
Ενας δίσκος δυναμίτης είναι αυτός εδώ, εκρηκτικός για όσους υποψιασμένους ξέρουν και μπορούν να ακούσουν, αδιάφορος για όσους γεννήθηκαν με ωτοασπίδες ή τους τις επέβαλαν αργότερα οι άνθρωποι και οι καταστάσεις. Σαρκαστικός αλλά και περισσότερο απαισιόδοξος από ποτέ, ο Τζίμης Πανούσης καταγράφει στο βινύλιο τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της σύγχρονης Ελλάδας, κριτικάροντας ανελέητα τα πάντα και τους πάντες και πρώτα απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Οντας αναπόφευκτα «προϊόν» και ο ίδιος, ο Τζιμάκος κρατάει με τα δόντια τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στην τέχνη του και τη ζωή του, μπαίνοντας μέχρις εσχάτων (ή σχεδόν) στην αντίφαση, όχι για να παραδοθεί σ' αυτήν αλλά για να την κατανοήσει. Ευρισκόμενος σε ένα συνεχή και επώδυνο σημειολογικό ανταρτοπόλεμο με την εξουσία, καταφέρνει να παρασύρει τον ακροατή μέχρι την αίθουσα με τους μαγικούς καθρέφτες, όπου ξαφνικά το παραμορφωμένο είδωλό του γίνεται ανατριχιαστικά ρεαλιστικό.
Τα πάντα αλέθονται μέσα στο μύλο της σάτιρας - δυστυχώς μόνο για το χρονικό διάστημα που κρατά η ακρόαση ενός δίσκου (και πάλι καλά...): η έκπτωση της πολιτικής ζωής, η γελοιότης των θεσμών και των φορέων τους, η βαθιά κρίση των διαπροσωπικών σχέσεων, η ανεπάρκεια του πολιορκούμενου από παντού έρωτα, η ματαιότητα του καθημερινού παιχνιδιού με την ύλη και τον κόσμο. Το μουσικό όχημα που μεταφέρει τον ακροατή σε αυτές τις γοητευτικές πελαγοδρομήσεις μέσα στην παρακμή, διατηρεί έναν ροκ άξονα όντας όμως σε συνεχή αναφορά με το φανκ, την τζαζ, την κάντρι, ακόμα και το τανγκό, το ρεμπέτικο ή το λαϊκό τραγούδι.
Τι άλλο να πούμε; Ο πιο ώριμος δίσκος του Τζιμάκου...
Γιώργος I. Αλλαμανής