Ποπ & Ροκ (τεύχος 88 Ιούνιος 1985 σελίδα 78)

Κριτική για το δίσκο Hard Core

Είναι εντελώς άχρηστο για τον Πανούση να επιμένει σε μια γελοιογραφική στάση αλά Χάρρυ Κλυν. Έχει δυνατότητες για σημαντικά πράγματα και κατά καιρούς το αποδεικνύει αποτελεσματικά. Στον προηγούμενο δίσκο εκτός από όλα τ' άλλα, υπήρχε το συγκλονιστικό «Τραγούδι Για Τον Χειμώνα», αυτή τη φορά υπάρχει το «Μάγισσα Μανούλα» που αποδεικνύει την ύπαρξη ενός γερού στιχουργικού και μουσικού ταλέντου. Ολόκληρος ο δίσκος - ζωντανή ηχογράφηση στο «Κύτταρο» - έχει τις εξαιρετικές στιγμές του τόσο από πλευράς τραγουδιών όσο και από πλευράς σκετς. Υπάρχει και επιπλέον ένα «μάξι σινγκλ» με το θαυμάσιο «Ναγκασάκι» σε πιο ενισχυμένη εκτέλεση και συνολικά είναι μια δουλειά από κάθε άποψη αξιοπρόσεκτη. Επανέρχομαι όμως στην αρχή. Η γελοιογράφηση μειώνει την εμβέλεια της μουσικής και στιχουργικής σημασίας και τοποθετεί την όλη εργασία σε ένα επίπεδο σύγχρονου «καραγκιόζ μπερντέ» το οποίο ειδικά σε περιπτώσεις «σκληρής σάτιρας» δεν ταιριάζει. Κατά τη γνώμη μου, το όλο στυλ των «Ταξιαρχιών» όσο πιο σκληρό, ανοικτό και μελετημένο γίνεται, τόσο πιο σοβαρό πρέπει να δείχνει... Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μεγάλοι ανάλογοι ξένοι καλλιτέχνες, κρατούσαν πάντα τον εαυτό τους σε μια σοβαρή απόσταση από τη γελοιογράφηση όπως λόγου χάρη ο περίφημος Λέννυ Μπρους. Αυτό έκανε την πικρή σκληρή επιθετική κριτική τους ακόμη πιο σοκαριστική... Εκτός αν ο Πανούσης κάπου επιθυμεί να τηρήσει την ασφάλεια που του προσφέρει η γελοιογραφία...

Γιώργος Νοταράς