Περιοδικό ΠΟΠ & ΡΟΚ, τ. 168, Οκτώβριος 1992

(Κριτική για το δίσκο Μουσικές Ταξιαρχίες)

Ήταν λίγους μήνους μετά το περιβόητο "Disco Tsoutsouni" - το οποίο κυκλοφόρησε μόνο σε κασέτα. Ήταν 1982, χρονιά που το ελληνικό ροκ κατόρθωνε, ύστερα από πολύ κόπο και αδιαφορία, να πραγματώσει μέσα από τα τραγούδια των Μουσικών Ταξιαρχίων, των Φατμέ, της Σπυριδούλας και του αξέχαστου Παύλου Σιδηρόπουλου μια θαυμαστή αλχημεία: ο ελληνικός στίχος και η μουσική συναντούσαν με πάθος και φαντασία το ροκ εν ρολ και τα συμφυή του ακούσματα.

Οι Μουσικές Ταξιαρχίες είχαν και κάτι παραπάνω: την τρομερή άνεση του Τζίμη Πανούση γράφει τραγούδια όπου η ρέγγε συμπορεύονταν με το δημοτικό και το φανκ με το ρεμπέτικο, μεταξύ άλλων πολλών. Έπειτα ήταν οι στίχοι ό,τι πιο ριζοσπαστικό, μέσα στην αφέλεια του, ειπώθηκε ποτέ από ελληνικό μουσικό σύνολο. Αυτά συμπυκνώνει ο πρώτος δίκος των Μουσικών Ταξιαρχιών. Τραγούδια προκλητικά και ειλικρινή, συνθέσεις με συνείδηση του μέτρου και του ρυθμού, κομμάτια με τόσο οικεία ακούσματα και όμως καινούργια. Φυσικά κυριαρχεί η παρωδία, χωρίς ποτέ όμως να γίνεται κραυγαλέα.

Η πορεία των Μουσικών Ταξιαρχιών συνεχίστηκε και στο δεύτερό τους δίσκο, το «Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν», για να τελειώσει, άδοξα θα έλεγα, όταν ο Τζίμης αποφάσισε να γίνει ένα είδος αυτόνομου σατυριστή - ένας Χάρυ Κλυνν για διανοούμενους. Η δύναμη όμως εκείνων των πρώτων τραγουδιών παραμένει αναλλοίωτη - και πείτε μου εσείς ποιος τολμάει να παίξει στο ραδιόφωνο σήμερα κομμάτια σαν κι αυτά...

Αντώνης Φράγκος