(ε) Τζίμης Πανούσης
«Είμαι προϊόν, γι' αυτό εκτίθεμαι σε γυάλα»
Πίσω από τους ρόλους που υποδύεται ο Πανούσης, κρύβεται ένας ευγενής και μετρημένος τύπος, ο Τζίμης. Που, κουρασμένος από τις αλλεπάλληλες δικαστικές περιπέτειες, αποφασίζει να μιλήσει σοβαρά. Εντάξει, του ξεφεύγουν και μερικά αστεία. Πικρά, όπως πάντα...
Συνέντευξη: ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, Φωτογραφίες: ΝΙΚΟΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ
Τον συνάντησα στο κέντρο που εμφανίζεται, εκεί όπου μιλά στον πληθυντικό σε όλο το προσωπικό του μαγαζιού, εκεί όπου Θαμώνες έρχονται να του πουν «μπράβο» και κοκκινίζει. Κι αυτή, ακριβώς είναι η θεμελιώδης παρεξήγηση σε σχέση με τον Πανούση: θεωρούν ότι είναι μια περσόνα, σαν τις περσόνες που υποδύεται, ενώ όλα είναι ρόλοι. Διότι ο Τζίμης εκτός σκηνής είναι ένας ευγενής, ντροπαλός και συνεσταλμένος άνθρωπος. Κι όταν ανεβαίνει στη σκηνή, ο Πανούσης γίνεται ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να λέει σοβαρά πράγματα με αστείο τρόπο και αστεία με σοβαρό.
Αυτή η παρεξήγηση έχει οδηγήσει τους δημοσιογράφους, κάθε φορά που του ζητούν συνέντευξη, στην ουσία να του ζητούν να παίξει ένα ρολάκι. Αλλά, επειδή φέτος δείχνει πραγματικά κουρασμένος και θυμωμένος με τις δικαστικές του περιπέτειες, ουσιαστικά είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνει ως Τζίμης, όπου νιώθει την ανάγκη να μιλήσει ξεκάθαρα γι' αυτά που πιστεύει. Ακόμα κι αν δεν συμφωνείς με όσα λέει για πρόσωπα και πράγματα, είσαι αναγκασμένος να παραδεχθείς πως η άποψή του για την ευτυχία απλώς δεν συναντιέται με αυτή των πολλών. Είναι ένας έφηβος με ρυτίδες, που θέλησε να ζήσει χωρίς ταμπέλες και το κατάφερε: αναρχικός με σπίτι στην Κηφισιά. Ασυμβίβαστος με βέρα. Αντικομφορμιστής με οικιακή βοηθό και κηπουρό. Ο Πανούσης. Ενα καλειδοσκόπιο. Ο Τζίμης. Μια παιδική σκανταλιά.
– Δεν μου έχει τύχει να ξαναδώ καλλιτέχνη να προσποιείται ότι αυνανίζεται στη σκηνή κι ο κόσμος από κάτω να χειροκροτά. Αναφέρομαι στο σκετς που κλείνει την παράστασή σου, όπου μαζί με τους μουσικούς «αυνανίζεστε» στο ρυθμό του greek syrtaki.
«Δεν είναι δικιά μου ιδέα, την έχω δει από ένα καρναβαλικό σχήμα. Το περίφημο συρτάκι του Ζορμπά το άκουσα και στους Ολυμπιακούς αγώνες, ακούγεται κι όταν ο Μαχλάς παίζει στην Ολλανδία. Νομίζω του έλειπε η χορογραφία για να αναδείξει την ελληνική λεβεντιά. Νομίζω ότι μας εκφράζει όλους. Μπορώ να καταλάβω τί αρέσει στο κοινό, γιατί είμαι ταυτόχρονα καταναλωτής και παραγωγός θεάματος. Νιώθω ότι ανήκω σε μια παρέα από τη μια, κι από την άλλη ξέρω ότι κάποιοι έχουν πληρώσει για να διασκεδάσουν. Είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Είμαι το προϊόν. Γι' αυτό εκτίθεμαι και σε γυάλα πριν την παράσταση ως δείγμα δωρεάν έξω από το μαγαζί. Η "καλλιτεχνία" και το γυναικείο σώμα είναι από τα πιο εμπορεύσιμα προϊόντά. Μετά έρχεται η ηρωίνη, το τσιγάρο, τα όπλα».
– Αυτό θες να αποδείξεις όταν τραγουδάς μαζί με την ολόγυμνη κοπέλα; Το ερμήνευσα ως το συντομότερο σχόλιο για την πρώην ΕΣΣΔ που έχω δει.
«Είναι κι αυτό. Αυτό που γίνεται με τις Ρωσίδες είναι το αποτέλεσμα του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ο υπαρκτός σοσιαλισμός συναντιέται στις μέρες μας με τον υπαρκτό σουρεαλισμό, που υπηρετώ εγώ. Για να δείς πόσο πολύ έχουν ξεφτιλιστεί αυτά που πιστεύαμε παλιά, το όνειρο για το οποίο ο πατέρας μου έχασε την ακοή του στη Μακρόνησο, θα σου πω ένα παράδειγμα. Αύριο ο σύντροφος Νταλάρας έχει συναυλία με δύο σοβιετικές ορχήστρες. Αυτές οι ορχήστρες μού έχουν στείλει κι εμένα προσπέκτους. Αν νοικιάσεις μία, σου δίνουν και μία δώρο. Κι αν δώσεις και πεντακόσια δολάρια παραπάνω, μπορούν να σου δώσουν τον Γκορμπατσόφ να χορεύει κλακέτες στη γωνία».
– Βρίσκεις ακόμα νόημα στη λέξη αριστερός;
«Βεβαίως. Ολο αυτό το παραμύθι, ότι οι διαχωριστικές γραμμές έχουν πια καταργηθεί, είναι απαράδεκτο. Υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί. Αριστερός είναι αυτός που ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπό του, δεξιός είναι αυτός που ενδιαφέρεται να την κάνει. Τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης πλασάρουν την εικόνα ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο να την κάνει. Είναι εντελώς λάθος, είναι πλασματικό. Ποιοι άνθρωπόι, όμως, είναι στα ΜΜΕ; Οπως έχω πει, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουραγών».
– Στις κάλπες το 80%...
«Ψηφίζουμε διαχειριστή συνειδητά. Επιλέγουμε το καλύτερο προϊόν. Το Essex από το Rol είναι καλύτερο, ο Σημίτης από τον Καραμανλή είναι καλύτερος, δεν είναι χαζός ο καταναλωτής. Οι εκλογές δεν έχουν καμιά σχέση με δημοκρατία, είναι ένα κατασκεύασμα, μια τηλεοπτική τούρτα».
– Τι έφτιαξε στην πολυκατοικία ο Σημίτης;
«Εφτιαξε τα υδραυλικά που στάζανε και τοποθέτησε την πολυκατοικία με τέτοιο τρόπο ώστε με τον πρώτο σεισμό να μη μείνει κανένας ζωντανός, να μην υποφέρει κάποιος τραυματίας. Ο συχωρεμένος ο Καστοριάδης έλεγε «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Τώρα είμαστε στη φάση της βαρβαρότητας. Τελειώνει ο καπιταλισμός. Αύριο, μια διαδήλωση για τους άρρωστους τσαγκάρηδες μπορεί να εξελιχθεί σε επανάσταση.
»Από τη μια είναι το Σιάτλ, η Πράγα, σε λίγες μέρες η Νίκαια, και πολύς κόσμος αρχίζει να συζητά πράγματα που είχαμε ξεχάσει. Από την άλλη όμως, μας κυκλώνουν τα «καλά παιδιά». Οι τελειομανείς μαθητές, οι ανταγωνιστικοί φοιτητές, οι αριβίστες επαγγελματίες. Θυμάσαι αυτό το σύνθημα που έλεγε "ή με τις κουκούλες ή με τις-γραβάτες"; Εγώ βλέπω πολλές κουκούλες με γραβάτες.
»Εχει κουραστεί ο κόσμος. Ολο αυτό το πράγμα συσσωρεύεται, και κάποια στιγμή θα βγει προς τα έξω. Αν είχε συμβεί το ναυάγιο του Σάμινα και δεν υπήρχε τηλεόραση, θα ήμασταν εκατό χιλιάδες έξω από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να φωνάζουμε. Η τηλεόραση παίρνει όλη αυτή την αγανάκτηση και την ξεφτιλίζει. Σου παρουσιάζει εξακόσια ναυάγια. Κάποια στιγμή δεν θες άλλο ναυάγιο. Τελείωσε, λες, πάμε παρακάτω. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως κι εγώ ασυνείδητα παίζω αυτό το ρόλο, ότι με φωνάζουν για να ξεθυμάνει ο κόσμος».
«Οι διαχωριστικές γραμμές δεν έχουν καταργηθεί. Αριστερός είναι αυτός που ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπό του, δεξιός είναι αυτός που ενδιαφέρεται να την κάνει»
– Λένε ορισμένοι ότι κάποτε ήσουν η φωνή της γενιάς σου και τώρα έχεις γίνει το άλλοθι.
«Δεν νομίζω ότι ισχύει - κι αν ισχύει, δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να παίξω αυτό το ρόλο. Αισθάνομαι άσχημα να ξεχωρίζω από τους συντρόφους μου. Σε μια παρτούζα θα είμαστε ισότιμοι όλοι».
– Ποιους βλέπεις ως συντρόφους σου;
«Οι σύντροφοί μου είναι οι ίδιοι, κι οι προδότες πάλι οι ίδιοι είναι. Παλιά έπαιρναν ρούβλια, τώρα δολάρια».
– Το δολάριο είναι πιο σκληρό νόμισμα...
«Εγώ μαζεύω ρούβλια, νομίζω θα ξανάρθουν στη μόδα. Εχω μαζέψει σφυροδρέπανα, σημαίες, αγάλματα του Στάλιν. Πήγα στη Μόσχα και πήρα πολλά τέτοια πράγματα. Το χρηματιστήριο πνέει τα λοίσθια. Σε τέτοιες αξίες πρέπει να επενδύσουμε, στα βαριά επαναστατικά χαρτιά».
– Δεν έχεις παίξει στο χρηματιστήριο;
«Το χρηματιστήριο είναι τεράστια μπλόφα. Είναι ένας μηχανισμός χρηματοδότησης των πλουσίων. Αν πετύχεις στην πρόβλεψή σου ποιος από τους πλούσιους που χρηματοδότησες θα πάει καλά, θα σου πετάξουν ένα ξεροκόμματο. Αυτά όμως δεν ακούγονται. Με την τέχνη μου προσπαθώ να βάλω λίγο αλατοπίπερο και να δώσω ένα ενδιαφέρον σε αυτά τα θέματα που ακούγονται λίγο παρωχημένα. Αυτή είναι η προσφορά μου. Α, και ένα κοινόβιο που θέλω να φτιάξω. Ηδη έχουμε μαζευτεί 25 οικογένειες και τώρα ψιάχνω το χώρο. Θα έχουμε δικιά μας σημαία, δικιά μας εφημερίδα. Ένα κανονικό ανεξάρτητο κράτος. Προϋπόθεση για να συμμετέχεις είναι να είσαι άνθρωπος που σκέφτεται και τους υπόλοιπους.
«Μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αυτά που προέβλεψε ο Μαρξ θα γίνουν. Η επανάσταση θα αρχίσει από τη Μύκονο. Είδες η Λάσκαρη που πάει εκεί για να ξεκουραστεί; Δεν ξέρω αν έχεις πάει Ευρώπη ή Αμερική. Σαν κι αυτούς θα γίνουμε σε 10 χρόνια. Χρεωμένοι ως το λαιμό και να έχουμε από τρεις δουλειές για να βγάλουμε τα χρέη. Οποιος έχει μια δουλειά, κι επιλέγει να έχει λιγότερα χρήματα για να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, θεωρείται γελοίο άτομο σε κάποιους χώρους».
– Δεν φαίνονται ιδιαίτερα θυμωμένοι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι…
.«Εχουν θυμώσει πάρα πολύ, μην πιστεύεις τα παραμύθια που μας λένε. Τα 2/3 του κόσμού δεν έχουν πρόσβαση σε τηλέφωνο, και μας μιλάνε για τεχνολογία, ότι διάβασαν το DNA. Εμείς από τη Νέα Υόρκη δεν βλέπουμε αυτούς που ζoυv σε παράγκες, βλέπουμε την Πάμελα Αντερσον».
– Ο πρόεδρος μιας μεγάλης πολυεθνικής αποκάλεσε τους άστεγους σκουπίδια του καπιταλισμού.
«Εχει απόλυτο δίκιο. Θα το πει και στο λαϊκό δικαστήριο πριν τον κρεμάσουν».
– Είσαι το ίδιο αισιόδοξος όταν βλέπεις μαθητές να αποθεώνουν τον Χριστόδουλο;
«Αν ήσουν στο σχολείο, θα έβλεπες ότι την «αποθέωση» την έκαναν 20 άτομα. Μπορώ να σου παρουσιάσω τον Τσοβόλα να γεμίζει το Γουέμπλεϊ. Ο Χριστόδουλος παίζει ρόλο συγκεκριμένο, είναι ο Νταλάρας της εκκλησίας. Μιλάει για πάρα πολύ σοβαρά πράγματα, όπως η παγκοσμιοποίηση ή η Σένγκεν και τα ξεφτιλίζει. Είναι η καταστροφή της εκκλησίας, ο δούρειος ίππος. Ο Χριστόδουλος του χρόνου δεν θα "παίζει" ούτε στις επιθεωρήσεις. Υπάρχουν και παπάδες που είναι αξιόλογοι, γιατί έχουν μια ιδιαίτερη φωνή και δεν κωλώνουν.
«Τα «νταλαροειδή» είναι αυτό το τσαμπουκαλεμένο δήθεν έντεχνο, δήθεν κάνουμε ποιότητα. Με χαλάει η σχέση τους με την εξουσία, η συνεργασία τους με όλους»
Αυτοί οι παπάδες πρέπει να σβήσουν. Οπως κι η Ορθοδοξίά ως ιδιαιτερότητα πρέπει να σβήσει. Η παγκοσμιοποίηση θέλει καταναλωτές χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μετρήσιμους».
– Δυσανεκτική, όμως, είναι κι η Ορθοδοξία με οτιδήποτε διαφορετικό εδώ στην επικράτειά της.
«Είναι σαν να μου λες ότι τον κομμουνισμό τον εκφράζει η Παπαρήγα. Ο οργανωμένος θεσμός της εκκλησίας είναι σαν το ΚΚΕ. Παίζει τον ίδιο πυροσβεστικό ρόλο που παίζει το ΚΚΕ για το κίνημα».
– Παλιά αποκαλούσες τους θεατές σου «συντρόφους». Τώρα τους αποκαλείς «συντρόφους-καταναλωτές»…
«Μα αυτό μας θέλουν, καταναλωτές. Τα σούπερ μάρκετ απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτά μας, σαν να είμαστε μαϊμούδες και να θέλουμε να αρπάξουμε μπανάνες από το δέντρο. Τώρα έχουν βάλει προϊόντα ακόμα και στο πλάι της κυλιόμενης σκάλας. Το θέμα είναι να βρεις τη χρυσή τομή και να μπορέσεις να ζήσεις με αυτό. Εγώ δυσκολεύομαι. Υποφέρω. Βλέπω ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε συνεχώς σε ανακολουθία με τον εαυτό μας».
– Αναρωτιέμαι αν είσαι μειονότητα.
«Οχι, είμαστε το 98%. Το 2% είναι αυτό που έχει γαμηθεί. Ο κόσμος έχει καλές προθέσεις. Τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε μας τα επιβάλλουν. Οταν παίρνεις ένα περιοδικό και κάθε δεύτερη σελίδα έχει διαφημίσεις αυτοκινήτου, θα θες να πάρεις αυτοκίνητο. Αυτά είναι απλά πράγματα, στηριγμένα σε αρχέγονα ένστικτα, πάνω στο πείραμα του Παβλόφ. Θέλω όμως να σου πω τι είναι ευτυχία για μένα. Ευτυχία είναι ένα ζευγάρι γυναικεία στήθια πολύ κοντά στο πρόσωπό σου κι ο φέρων οργανισμός τους να είναι επάνω σου και να δονείται από ηδονή. Να είσαι συλλέκτης οργασμών. Κι εδώ είναι που έχω τη μεγάλη κόντρα με τον συνάδελφο τον Χριστόδουλο κι όλο το κόλπο του χριστιανισμού. Ο χριστιανισμός με τον ελληνισμό είναι ένα παρά φύσιν σύμπλεγμα. Στην πραγματικότητα είμαστε πάρα πολύ κοντά με τους αρχαίους ημών προγόνους, δεν έχουμε καμία σχέση με τον διαστρεβλωμένο χριστιανισμό του Παύλου – Στάλιν. Αυτό το τερατούργημα το έχουν φτιάξει για να μας τιθασεύει».
– Γι' αυτό στις έρευνες αξιών η εκκλησία κι ο τρατός έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις των νέων;
«Αυτό είναι κατασκευή. Εγώ έχω φτιάξει έρευνες, αυτή ήταν η δουλειά μου κάποτε. ‘Εχω βγάλει το Νουνού το καλύτερο γάλα».
– Τώρα που η συνάδελφός σου η Άντζελα κάνει κάποιες κινήσεις φιλίας -είπε κιόλας ότι θέλει να αποκτήσει σπίτι στον Βόσπορο για να αγναντεύει τον Ατλαντικό-, δεν νιώθεις την ανάγκη να κάνεις κι εσύ κάτι;
«Η Αντζελα είναι θεά. Μου αρέσει γιατί αυτοσαρκάζεται χωρίς να το ξέρει. Το να βλέπεις τον Ατλαντικό από τον Βόσπορο είναι πολύ προχωρημένο. Είναι μπροστά, ξεφτιλίζει το σταρ σίστεμ και τη σοβαροφάνεια του έντεχνου. Πρέπει να σου πω ότι είμαι καταναλωτής του κιτς, αγοράζω σφουγγάρια με κολλημένα κοχύλια και μίξες. Χρειάζεται αυτό για να έρθεις στα ίσα σου, για να βλέπεις ότι η ζωή έχει κι άλλη όφη Τα τραγούδια που σατιρίζω είναι αυτά που γουστάρω περισσότερο. Το «Ακου ρε φίλε» είναι ένα πολύ μεγάλο τραγούδι, ένα δείγμα πολιτισμού που θα επιβιώνει μετά από χιλιάδες χρόνια. Οπως και τα αμερικάνικα ραπ, είναι διαμάντια. Μην υποτιμάμε και τους Αμερικάνους, ο λαός έχει δώσει τρομερά πράγματα. Αφού μόνο το 50% ψηφίζει. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν γουστάρουν τη διαδικασία».
– Ποιος από τους δύο σού πάει καλύτερα ως πλανητάρχης;
«Αυτονόητα σιχαίνομαι τον Μπους. Είναι ηλίθιος και φασίστας. Χειρότερο θεωρώ τον Γκορ. Γιατί είναι χειρότερος ο αριστερός που δουλεύει στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης από τον καραφασίστα αξιωματικό. Γι' αυτό και στην κριτική μου δεν μπαίνουν τα αυτονόητα. Δεν με ενοχλεί ο Σφακιανάκης, αλλά ο Νταλάρας, που το παίζει αριστερός».
– Είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που εκστομίζεις το όνομά του πληρώνεις 1.000.000 δρχ.;
«Πρέπει να μου τα ζητήσει. Τώρα έχουμε τό Εφετείο για τη συκοφαντική δυσφήμηση, μου έχει ζητήσει 100 εκατομμύρια. Θα τα διαθέσει φαντάζομαι στην Κύπρο».
– Στην παράσταση αναφέρεσαι στα «νταλαροειδή». Τι εννοείς;
«Αυτό το τσαμπουκαλεμένο δήθεν έντεχνο, δήθεν κάνουμε ποιότητα. Με χαλά ει η σχέση τους με την εξουσία, η συνεργασία τους με όλους, από τη χούντα μέχρι το ΠΑΣΟΚ».
«Το χρηματιστήριο είναι μια τεράστια μπλόφα: Είναι ένας μηχανισμός χρηματοδότησης των πλουσίων. Αν πετύχεις στην πρόβλεψή σου, θα σου πετάξουν ένα ξεροκόμματο»
– Ομως ο Γιώργος Νταλάρας ταξιδεύει την Ελλάδα στα πέρατα της γης με τη φωνή του.
«Κι ένας εμπορικός αντιπρόσωπος το κάνει αυτό».
– Aς πάμε στη σημαία, που άναψε φωτιές.
«Κακώς άναψε φωτιές. Εικαστικές παρεμβάσεις σε σημαίες έχουν γίνει εκατομμύρια. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον οποίο εκτιμώ ως πρόσωπο, όχι ως θεσμό, νομίζω ότι είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ότι οι εικαστικές παρεμβάσεις στα σύμβολα είναι κεκτημένο των καλλιτεχνών. Εχω πάει 30 φορές στα δικαστήρια κι έχω λευκό ποινικό μητρώο, ζητάω πάντα καλλιτεχνική ασυλία και μου τη δίνουν. Εγώ ζητάω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Ντογιάκο αυτή τη μαγκιά που έβγαλαν σε μένα να τη δείξουν κι αλλού. Ξέρεις τι άγριο πράγμα είναι να επεμβαίνουν στη δουλειά σου; Για μας είναι θέμα ουσιαστικό, θέμα επιβίωσης».
– Δεν έκανε διαφήμιση στην παράσταση αυτή η ιστορία;
«Δεν έχω ανάγκη αυτή τη διαφήμιση».
– Κόλλησαν όλοι με τη σημαία, αλλά εγώ θέλω να ρωτήσω τι είναι η πατρίδα σου.
«Η πατρίδα μου δεν είναι η ίδια με εκείνη του Νταλάρα, του Γιακουμάτου, του Παττακού. Εχω κοινή πατρίδα με το 98% του ελληνικού λαού. Με τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν περνάς καλά αν δεν είναι καλά κι οι άλλοι».
– Πόσο έχεις αλλάξει εσύ και το κοινό σου μέσα σε 20 χρόνια;
«Δεν έχει αλλάξει. Ούτε εγώ έχω αλλάξει. Κάποιοι θεατές λένε ότι έχω αλλάξει. Εκείνοι άλλαξαν. Με είχαν ταυτίσει με την προσωπική τους δήθεν επαναστατική περίοδο, κι επειδή συμβιβάστηκαν εκείνοι θέλουν να βλέπουν ότι συμβιβάστηκα κι εγώ. Εγώ όμως δεν έχω συμβιβαστεί, κι αυτό δεν μου το συγχωρούν. Λένε "έλα μωρέ τώρα, ο Τζιμάκος έχει λεφτά, τα κάνει αυτά επειδή είναι πλούσιος" κτλ. Το πρόβλημά μου είναι ότι ποτέ δεν παραμυθιάστηκα ούτε με την καριέρα ούτε με τη δόξα ούτε με τα φράγκα. Θέλω από κάπου να πιαστώ, να πω στον εαυτό μου ότι κάτι έκανα. Δεν μπορώ να το πω. Είναι τρομακτικό αυτό, και το ζω καθημερινά. Είμαι σε συνεχή σύγκρουση, ακόμα και πάνω στη σκηνή. Κι ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό. Η δουλειά μου είναι τρομακτικά δύσκολη. Είμαι όλη μέρα κλεισμένος σαν το λιοντάρι στο κλουβί και περιμένω να έρθει το βράδυ για να βγω και να τα πω. Ολη μέρα ετοιμάζομαι, σκέφτομαι, διαβάζω, γράφω για να βγω τρεις ώρες στη σκηνή και να πω πράγματα τρομακτικά με έναν αστείο τρόπο. Αυτό είναι άγριο πράγμα».
– Σου αρέσει να σοκάρεις;
«Οχι, όχι, να σοκάρω δεν μου αρέσει, ντρέπομαι. Σέβομαι πολύ τη λέξη μ...ί. Όταν ακούω να λέγεται φθηνά κι άχρηστα με ενοχλεί. Έχω σοκαριστεί ακούγοντας δικό μου τραγούδι σε άλλο χώρο. Κι ο γιος μου πολλές φορές με βάζει στη θέση μου. Μου λέει "μπαμπά, εδώ το παρακάνεις"».
– Πώς έζησε ο γιος σου την ιστορία με τα δικαστήρια;
«Ο γιος μου είναι 10 χρόνων. Ο κολλητός του φίλος έχει ένα αδερφάκι 4 χρόνων. Το παιδάκι πήγε κλαίγοντας στο γιο μου για να του πει ότι ο μπαμπάς του σκότωσε κάποιον. Με είχε δει στην τηλεόραση να λέω "εγώ τον σκότωσά". Ολες αυτές τις μέρες οι κάμερες την είχαν στήσει έξω από το σπίτι, μας τραβούσαν ακόμα κι όταν κατεβάζαμε τα σκουπίδια. Στο γιο μου άρεσε μου έβαζε και χέρι γιατί δεν έβγαινα στην τηλεόραση. Επειδή οι φίλοι μας είναι ηθοποιοί, ζωγράφοι, το θεωρεί φυσιολογικό να βγαίνουμε στην τηλεόραση. Από την άλλη είναι πολύ κριτικός απέναντί μου, μου βάζει όρια».
– Σου έχει πει, δηλαδή, «τι σου φταίει, ρε μπαμπά, ο Νταλάρας»;
«Μου το έχει πει. Μου λέει ότι δεν είναι τόσο σοβαρό αυτό που συμβαίνει κι ότι είναι κρίμα να στενοχωριόμαστε κι οι δύο. Το βλέπει αλλιώς. Θέλω να σου πω ότι έχουμε φτιάξει μια επιτροπή για την αποποινικοποίηση της τέχνης. Αυτό που συμβαίνει πρέπει να τελειώσει. Αυτό που τραβάει ο Ρασούλης από τον Νταλάρα πρέπει να τελειώσει. Δεν γίνεται να καταστρέφονται άνθρωποι για να κάνει καριέρα ο Νταλάρας. Και τα δικαστήρια πρέπει να καταλάβουν ότι τα εκατομμύρια δεν είναι στραγάλια. Οι διαφορές μεταξύ καλλιτεχνών πρέπει να λύνονται σε καλλιτεχνικό επίπεδο».