Αθηνόραμα τ. 260, 17-24 Γενάρη 2008

Ας αρχίσει η emo-κάθαρση

Με αφορμή την έναρξη της νέας του παράστασης «Δομημένα Βρομόλογα mounofthalmo-teras@mouniall.gr»,σήμερα στο «Luna Dark», ανηφορίσαμε βόρεια για να συναντήσουμε τον Τζιμάκο στο σπίτι του - και να τ' ακούσουμε από πρώτο χέρι.

Το «αναρχικό» ντεκόρ με φωτογραφίες γυμνών γυναικών ενός φίλου φωτογράφου (και εδώ τα αιδοία σε πρώτη θέα), εναπομείναντα παραφερνάλια από παραστάσεις κι ένα desk με μηχανήματα και κονσόλες φτιάχνουν το φόντο σε μια συζήτηση απ' το... Μουνόφθαλμο Τέρας στον Αλ Γκορ.

Πάλι βρομόλογα;
Με παίρνει συνέχεια η μητέρα μου τηλέφωνο στη σκηνή και με βάζει στη θέση μου! Λέω, πάντως, ν' αλλάξω τον τίτλο και να τον κάνω «Η άμωμος σύλληψις του Πασχάλη Αρβανιτίδη»! Το πρόγραμμα στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό και κυριαρχούν τα πρόσωπα της επικαιρότητας. Υπάρχουν και καινούργια τραγούδια...

Είσαι τόσο τζαζ στη σκηνή;
Ο αυτοσχεδιασμός είναι δύσκολος. Όσο κι αν ακούγεται φτηνό, η αλήθεια είναι ότι η κάθε μέρα είναι διαφορετική, ανάλογα με την αίσθηση που θα εισπράξεις απ' το κοινό. Και δεν χρειάζεται παιδεία. Αν παίξεις σε ανθρώπους που δεν έχουν φάει λοβοτομή απ' την τηλεόραση και είσαι καλός, θα 'χεις ανταπόκριση - όπως με την τζαζ που λες.

Ειδικά σε καμιά Κρήτη που σολάρουν με τις λύρες;
Αν είναι και ζωνιασμένοι...

Με τους σπιντάτους ρυθμούς της επικαιρότητας, είναι απαραίτητος πλέον ο αυτοσχεδιασμός;
Στην ουσία, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Αν κλείσεις την τηλεόραση και την ανοίξεις έπειτα από ένα χρόνο, θα δεις ακριβώς τα ίδια πράγματα - αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα. Τη δουλειά που κάνω κι εγώ δηλαδή. Την τέχνη τη βλέπω σαν ασπίδα, σαν άμυνα. Πρωτόπιασα την κιθάρα για να τραβάω την προσοχή απ' τη στραβιά μου μύτη.

Και να κερδίσεις τα κορίτσια;
Ή τ' αγόρια! Αυτό που με κάνει σκανταλιάρη, πάντως, είναι το politically correct. Τη σάχλα αυτή τη σιχαίνομαι - τη μοντέρνα οικολογία, τους οικολόγερους και τις οικολόγριες κι αυτόν τον καραγκιόζη τον Αλ Γκορ. Παίζει και στην παράσταση! Είδα το ντοκιμαντέρ «Μια ενοχλητική αλήθεια». αυτός υπέγραψε για βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία και σου λέει μετά ότι δεν φταίνε τα πλουτώνια, πρέπει ν' αλλάξεις τη λάμπα και να κλείσεις την τοστιέρα... Μια άλλη προσπάθεια που κάνω είναι η emo-κάθαρση, να καθαρίσουμε τους Emo!

Ως βόρειο προάστιο ψηφίζεις trendy δηλαδή;
Oι κάγκουρες είναι οι πιο συμπαθείς! Ε, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Κι εμείς παλιά ήμασταν καρεκλάδες και ροκάδες.

Ροζ βίντεο θα έχει το πρόγραμμα;
Βέβαια. Κάθε τόσο διακόπτουμε με ροζ αποσπάσματα - είμαι απ' τους τυχερούς που έχω τα κομμάτια που έκοψε η Ρηγίλλης, το περίφημο μοντάζ!

Τι θέση παίρνεις στην καυτή κόντρα Λαζόπουλου-Καρβέλα;
Είναι τρομερό, βέβαια... Οι δύο μεγάλες κόντρες είναι Ομπάμα-Χίλαρι, Λαζόπουλος-Καρβέλας. Εγώ, ωστόσο, νομίζω ότι πρόκειται για μια «ενδοσατανιστική» κόντρα. Μου είπαν ότι ο Καρβέλας τέλειωσε την παρουσίασή του στη «Ζούγκλα» με γκρο πλαν στο σήμα του Σατανά. Μήπως γεννήθηκε ο καινούργιος γιος του μέσα στην Πρωτοχρονιά;

Στο εξίσου επίκαιρο ερώτημα για τα όρια της σάτιρας τι απαντάς;
Είναι αυστηρότατα τα όρια και τα δίνει αποκλειστικά το κοινό. Αν ξεπεράσεις την καθορισμένη γραμμή, θα σε ξεράσει. Γι' αυτό και τόσο λίγοι επιβιώνουν... Ξέρεις, πρέπει ν' αυτολογοκρίνεσαι. Αυτό που λέμε «ελληνορθόδοξος υπαρκτός σουρεαλισμός», τον οποίο υπηρετώ, βρίσκεται στην κόψη, παγώνει το γέλιο στο πρόσωπο - κι οι παραστάσεις ισορροπούν πάνω κει.

Είναι σάτιρα να γελάς με τον κάθε πικραμένο στην τηλεόραση;
Δέχονται και τα «θύματα» να παίξουν αυτόν το ρόλο. Το να εκμεταλλεύονται τον Κάτμαν δεν είναι χειρότερο απ' το να εκμεταλλεύονται έναν Χατζηγιάννη σε διαφημίσεις για κινητά - κι αυτή η καταπίεση είναι πολύ χειρότερη απ' την Πάνια. Ζούμε στον άγριο καπιταλισμό, όμως
ο πρώτος όρος της σάτιρας είναι να μη γλείφεις την εξουσία. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει πραγματικά απ' την τηλεόραση.

Κάνεις τους Έλληνες να γελάνε με τα χάλια τους; Πόσο χάλια είναι τα χάλια; Τελικά είναι χάλια;
Δεν σου κρύβω ότι θέλω να γράψω ένα τραγούδι με τίτλο «Το σκάνε για Τοσκάνη» - όχι ότι εκεί είναι καλύτερα. Έχω ταξιδέψει Συρία, Μεξικό και μπορεί να μην έχουν facilities, έχουν όμως μια ζωή ανθρώπινη. Εμείς έχουμε άσφαλτο με λακκούβες. Είναι όλο ένας χυλός, δεν μπορείς να πατήσεις πουθενά. Οι κυβερνώντες πηδάνε απ' τα παράθυρα και φεύγουνε - κι εμείς πρέπει να προσέχουμε μην πέσουν στα κεφάλια μας! Κάθε χρόνο λέμε πόσο παρακάτω είναι ο πάτος - κι όμως έχει και πιο κάτω. Θα το ζήσουμε κι αυτό... Έχει ένα ενδιαφέρον!

CREDITS
Κείμενα-στίχοι-μουσική-video-σκηνοθεσία: Τζίμης Πανούσης
Πλήκτρα-προγραμματισμός: Ορέστης Πλακίδης
Κιθάρες: Στέλιος Φράγκος
Τύμπανα: Κώστας Περόγλου
Ηλεκτρ. μπάσο: Σάκης Κατσάτσος
Ηχοληψία: Ανδρέας Μητρόπουλος
Φωτισμοί: Ντίνος Πιτυχούτης

Χάρης Καλογερόπουλος
Δανάη Μολόχα