Η σάτιρα έχει προφητικές ιδιότητες
Γιώργος Σαββινίδης
- «Τέρμα, δεν θέλουμε άλλα καπελώματα. Δεν έχουμε ανάγκη από νταβατζήδες. Υπάρχει μια τάση ακόμη και στις ιερόδουλες διεθνώς να εκδίδονται από μόνες τους. Δηλαδή, αφήστε μας να εκδοθούμε μόνοι μας.»
- «'Ελληνικό ροκ' δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν να λέμε 'φέτα Βουλγαρίας'. Αυτό που υπήρξε είναι ηλεκτρικό νεολαϊκό τραγούδι.»
Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε αμφιβολίες για το αν το σύμπαν είναι άπειρο και δήλωνε σίγουρος ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει όρια είναι η ανθρώπινη βλακεία. Κι η σάτιρα έχει όρια, τα ορίζει με τη στάση του το κοινό. Αρχίζει εκεί που τελειώνει η υπομονή και η ανοχή των ανθρώπων, εκπορεύεται από την ανάγκη να βρεθεί ένα παυσίπονο, ένα αντίβαρο στην τραγική καθημερινότητα. Και τελειώνει εκεί που ο τελευταίος θεατής της γυρίζει την πλάτη.
Από την εποχή του Αριστοφάνη, ή ακόμη παλιότερα του Ομήρου, αργότερα με τον Λουκιανό, τον Μένανδρο, τον Σαίξπηρ, τον Θερβάντες, τον Μολιέρο κ.π.ά. η σάτιρα καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της εξουσίας και την ίδια την εξουσία, διεγείρει φιλοσοφικούς στοχασμούς για την ίδια την ύπαρξη, αποτελεί ταυτόχρονα λογοτεχνικό είδος -δηλαδή τέχνη- και πολιτικο-κοινωνική πράξη. Για αρκετούς μελετητές, η έξαρση της σάτιρας σε ορισμένο τόπο και χρόνο, πολλές φορές λειτουργεί και ως προπομπός λαϊκών αντιδράσεων. Το συγκεκριμένο είδος ανθεί σε σκοτεινές περιόδους, σε εποχές που οι ανθρώπινες κοινωνίες το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Σήμερα, καλλιτέχνες όπως ο Τζίμης Πανούσης είναι αναγκαίοι περισσότερο από ποτέ. Αν η Ελλάδα ήταν μια ιδανική χώρα κι όχι ο τόπος εφαρμογής του «υπαρκτού σουρεαλισμού» ο ακάματος, αντισυμβατικός περφόρμερ θα ήταν σήμερα άνεργος, οδηγός νεκροφόρας, ή τραγουδιστής σε σκυλάδικο. Ωστόσο, «ο θεός της σάτιρας είναι μεγάλος» και «εν αρχή ην ο δόλος», όπως λέει ο ίδιος. Και σήμερα είναι από τους πιο αναγνωρισμένους και επιτυχημένους σατιρικούς καλλιτέχνες ή χειριστές γλώσσας, όπως δηλώνει στην εφορία. Σε μια εποχή μνημονιακών δυσκολιών με τους Έλληνες να παλεύουν με τα κύματα, κεραυνοβολημένοι από διεθνή «προγράμματα διάσωσης», η αιχμηρή και εύστοχη σάτιρά του, έχει θεραπευτικές ιδιότητες, απαλύνει από τον πόνο και σκουπίζει τα δάκρυα.
Πέντε χρόνια μετά το υπαρξιακό μιούζικαλ «Vasileros Bromas», ο Τζίμης Πανούσης επιστρέφει στην Κύπρο για να παρουσιάσει σε Λευκωσία και Λεμεσό την πιο πρόσφατη πρότασή του, το δράμα εποχής «Mnimonium: 30 Χρόνια Νύχτα». Ο ίδιος διατείνεται ότι αυτό είναι μόνο ένα πρόσχημα, καθώς τον ενδιαφέρει να εξετάσει τις προοπτικές να… παρεπιδημήσει στην Κύπρο, καθώς η Αλβανία δεν του πολυάρεσε.
Η παράσταση που παρουσιάζει από το φθινόπωρο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, επί της «αμαρτωλής λεωοφόρου» Συγγρού χαρακτηρίζεται ένα αστικό υπερθέαμα. Περιλαμβάνει όλες τις «αποτυχημένες» στιγμές μιας πορείας τριών δεκαετιών, που ΔΕΝ πέρασαν στον κόσμο και ΔΕΝ γνώρισαν την αποδοχή του κοινού. Κείμενα που όταν τα έγραψε και τα πρωτοπαρουσίασε ήταν πολύ μπροστά -όπως λέει ο ίδιος- από την εποχή τους και γι’ αυτό μάλλον δεν τα κατάλαβε ο κόσμος. Δίνει, έτσι, μια δεύτερη ευκαιρία στο κοινό να καταλάβει τι εννοούσε.
Θα έχει μαζί του το ηλεκτρικό κουαρτέτο «Πεταμένα λεφτά» και το ψηφιακό alter ego του, τη Σβετλάνα. Ο ίδιος υπογράφει κείμενα, στίχους, μουσικούς, σκηνογραφία, βίντεο και σκηνοθεσία της παράστασης και πλαισιώνεται από τους μουσικούς Βασίλη Γκίνο (πλήκτρα), Στέλιο Φράγκο (κιθάρα), Βασίλη Κοκκώνη (τύμπανα) και Γιώργο Κωστόπουλο (μπάσο).
- Πώς προτιμάτε να σας αντιμετωπίζει ο κόσμος, ως μουσικό ή ως σατιρικό καλλιτέχνη; Ως Λεονάρντο ντα Βίντσι, θα προτιμούσα. Ξέρετε, είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους τσαλαβουτάω. Το επάγγελμά μου, βασικά, είναι χειριστής γλώσσας. Αυτό δηλώνω στην εφορία. Κι έχω και χαμηλό ΦΠΑ, προς το παρόν. Δυστυχώς αυτό πάει να αλλάξει, με την ψήφιση τώρα του Μεσοπρόθεσμου. Μας έχει περάσει η Αγκόλα, σύντομα θα μας περάσει κι η Ουγκάντα, σιγά- σιγά την κάνουμε από την Ευρώπη κι είμαστε τώρα σε μια περίοδο προσάρτησης στις αφρικανικές δημοκρατίες. Είμαστε, όμως, περήφανοι για τον πολιτικό κόσμο μας. Γίνεται μια κίνηση εδώ, με τους Αγανακτισμένους, να τους διώξουμε. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε.
- Πώς βλέπετε, εσείς, αυτή την κίνηση με τους Αγανακτισμένους; Είναι κανονικός κόσμος. Θυμίζει το παράδειγμα της Αργεντινής. Στην Αργεντινή έτσι απαλλάχθηκαν από το Διεθνές Νομισματικό Σφαγείο, όπως το λέω εγώ. Πήραν στα χέρια τους την υπόθεση οι νοικοκυρές, κυρίως γυναίκες μεγάλης ηλικίας και υπήρχε και μια προϋπόθεση για να συμμετέχεις σ’ αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες, όπως υπάρχει κι εδώ: να μην εμπλέκονται κόμματα, συνδικαλιστές, οι λεγόμενοι «επαγγελματίες» της εξέγερσης. Αυτό το έχουμε πετύχει μέχρι στιγμής, γιατί όπου μπαίνουνε κυρίως οι αριστεριτζήδες, αυτοί οι επαγγελματίες της δήθεν Αριστεράς, επακολουθεί καταστροφή. Διότι αυτοί πληρώνονται για να παίξουν αυτό τον πυροσβεστικό ρόλο που παίζουν.
- Βλέπετε να εξελίσσεται σε κάτι καλό, δηλαδή, αυτή η κίνηση; Κοιτάξτε, θα κοιτάξουν να το φρενάρουν με κάθε τρόπο, κυρίως αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί. Γιατί δεν τους συμφέρει, χάνουν τη δουλειά τους, θέλουν να κάνουν διαδηλώσεις μόνοι τους, σιχαίνονται τον κόσμο. Βλέπουμε ας πούμε το ΠΑΜΕ να κάνει μόνο του, τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μόνος του, όλοι το κάνουν μόνοι τους. Στο μεταξύ, ο κόσμος υποφέρει κι αυτοί πληρώνονται κανονικά από τους φόρους μας, για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Είναι αξιοσημείωτο ότι μέχρι κι ο Παπανδρέου, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός, μέχρι στιγμής εκφράζεται πολύ θετικά για τους Αγανακτισμένους, λες και είναι από άλλη χώρα και δεν αντιδρούν εναντίον του. Αυτές οι διαδηλώσεις, λέει, είναι ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση στην οποία κι αυτός εναντιώνεται. Δηλαδή, ο Παπανδρέου και ο Πεταλωτής παρουσιάζουν τους Αγανακτισμένους ως κάτι καλό. Προσπαθούν να σφετεριστούν αυτό το κίνημα. Πιστεύω, όμως, ότι δεν θα τα καταφέρουν, ο κόσμος έχει αρχίσει να αγριεύει και νομίζω ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουνε.
- Στην περίπτωση αυτή φάνηκε να δουλεύουν τα λεγόμενα social media. Στην προκειμένη περίπτωση θεωρείτε ευεργετική την έκρηξη αυτών των μέσων στην Ελλάδα την περίοδο αυτή; Ξέρετε, είμαι κι εγώ εκ των πραγμάτων διαδικτυακός, βέβαια ακόμη αντιστέκομαι και δεν έχω γίνει φεϊσμπουκάκι. Ωστόσο, ο κόσμος κινητοποιείται με κάθε μέσο. Κι από τα κινητά κι αυτό το διαδίκτυο. Βέβαια, από τη στιγμή που άρχισαν οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, ένα χώρο που πριν υπήρχε ελεύθερη ασύρματη παροχή διαδικτύου, έχει κοπεί το δωρεάν ίντερνετ. Αν έχεις λαπ τοπ πλέον δεν δουλεύει εκεί κι επίσης δεν δουλεύουν ούτε τα κινητά. Δηλαδή, το παρακράτος δουλεύει όπως καλά γνωρίζει, κάθε φορά.
«Ο Θαπατέρας μας κορόιδεψε»
- Το κοινό σας επηρεάστηκε ποιοτικά ή ποσοτικά τα τελευταία χρόνια με την κρίση; Ποιοτικά είναι πολύ καλύτερα, αλλά και ποσοτικά δεν πάει πίσω. Νομίζω ότι στις δύσκολες εποχές ο κόσμος συσπειρώνεται και η τέχνη, το θέατρο, η μουσική, τα βιβλία γνωρίζουν άνθιση, γιατί αποτελούν διέξοδο. Ο κόσμος θέλει κάπου να ακουμπήσει, να μάθει κάποια πράγματα. Εμείς φέτος πήγαμε πολύ καλά. Βέβαια, είναι φανερή η πίκρα κι η αγανάκτηση του κόσμου, το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Αισθάνεται προδομένος, νιώθει ξεφτιλισμένος -επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη- γιατί ψήφισε κάποιους ανθρώπους που του είπανε οικτρά ψέματα. Δηλαδή, αυτός ο Παπατζής ο 3ος, όπως είναι το κανονικό του όνομα, ο Θαπατέρας, όπως τον λένε οι Ισπανοί, μας κορόιδεψε χοντρά. Βγήκε και είπε τερατώδη ψέματα κι έκανε ακριβώς τα αντίθετα, όπως αποδεικνύεται τα είχε κανονίσει με τον σύντροφό του, τον Στρος Καν, πολύ πριν γίνουν οι εκλογές.
- Παρεμπιπτόντως, πώς σχολιάζετε την περιπέτεια που περνάει τον τελευταίο καιρό ο παραιτηθείς πρόεδρος του ΔΝΤ; Είναι ένας μεταμφιεσμένος φασίστας. Είναι απεχθέστατη πράξη ο βιασμός, πόσο μάλλον όταν, εξ όσων γνωρίσω, ήταν και κατ’ εξακολούθηση. Στην Ευρώπη έχουμε άλλα ήθη και τον καλύπτουν κι οι δημοσιογράφοι. Στην Αμερική, όμως, υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Κρατάνε κάποια προσχήματα ανεξάρτητης δικαιοσύνης, ευνομίας και ισονομίας για να μπορούνε μετά να τα επικαλεστούν. Π.χ. αυτή την καμαριέρα που θα τη δικαιώσουν, μετά θα μπορούν να στείλουν το παιδί της να πολεμήσει στου διαόλου τη μάνα, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν κ.λπ. Έτσι, ο Στρος Καν έμπλεξε. Δεν το περίμενε, γιατί είχε μάθει αλλιώς, σε άλλα ήθη κι έθιμα. Με το πάθημά του έχουν ταραχτεί κι οι δικοί μας εδώ, γιατί είχαν μάθει να κάνουν τις βρωμιές τους χωρίς να τους πειράζει κανένας. Αυτό, συγκεκριμένα στην Αμερική, δεν ισχύει. Δεν είναι τυχαίο το κεντρικό σύνθημα στο Σύνταγμα «Τουλάχιστον η καμαριέρα αντιστάθηκε».
- Θεωρείτε νομοτελειακή τη σημερινή κατάντια, με δεδομένα όσα διαδραματίστηκαν τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης; Η δουλειά που κάνω είναι λίγο περίεργη, είναι μια τέχνη που έχουμε πάρει από τους παππούδες των παππούδων μας και τη συνεχίζουμε. Αυτή η δουλειά έχει και προφητικές ιδιότητες. Ανατρέχω, για παράδειγμα σε κάποια κείμενα που έγραφα το 1989 για τους «αγανακτισμένους πολίτες» και συνειδητοποιώ ότι ουσιαστικά περιέγραφα τη σημερινή κατάσταση. Αυτό το πράγμα φαινόταν από τη στιγμή που μπλεχτήκαμε στα νύχια της πολυκομματικής χούντας. Είμαστε στο έλεος κάποιων συμμοριών απατεώνων που ποτέ δεν έχουν τιμωρηθεί ή δικαστεί. Από τους δωσίλογους της κατοχής, που συνεχίζουν μέχρι σήμερα αυτοί και τα παιδιά τους να κυβερνούν τη χώρα, μέχρι όλους αυτούς που λόγω ατιμωρησίας συνεχίζουν μέχρι τώρα που μιλάμε να παραμένουν στο απυρόβλητο και να ελέγχουν την κατάσταση. Θέλω να πω κάτι που το αναφέρω και στην παράσταση: αυτό το «Μαζί τα φάγαμε» που είπε ο Πάγκαλος, είναι βασικό ναζιστικό σύνθημα. Είναι εφεύρεση του Γκέμπελς η συλλογική ευθύνη, να λένε ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Φανταστείτε την Ελλάδα σαν ένα αεροπλάνο το οποίο πέφτει. Είναι συνυπεύθυνοι και οι επιβάτες που έχουν πληρώσει ένα πανάκριβο εισιτήριο; Δεν φταίνε δηλαδή που πέφτουμεμόνο οι ατζαμήδες κυβερνήτες που πετούν το αεροπλάνο και τα λαμόγια που δεν έκαναν τα σέρβις για να φάνε τα λεφτά. Ε, λοιπόν δεν έχουμε την ευθύνη εμείς. Την έχουν απόλυτα οι κυβερνώντες.
«Δεν έχουμε ανάγκη από νταβατζήδες»
- Μα καλά, οι πολίτες δεν έχουν καθόλου, ούτε ένα τόσο δα μερίδιο ευθύνης; Καλά. Πάντα υπάρχει ένα μερίδιο ευθύνης, αλλά μην το εκλαμβάνουμε ότι φταίμε εμείς επειδή τους ψηφίσαμε. Δεν τους ψηφίσαμε καθόλου εμείς. Οι εκλογές, όπως γίνονται, είναι μια παρωδία. Αν είχαν κάποια ουσία κι αποτέλεσμα θα ήταν παράνομες. Τώρα αποφασίζουμε για απορρυπαντικό. Μας λένε: θέλετε με μπλέ ή με πράσινους κόκκους; Τον Καραμάν Αλή ή τον Παπατζή; Τι να κάνει ο κόσμος; Τα έχει φάει στη μάπα, δεν έχει περιθώριο να ψηφίσει κάτι άλλο. Νομίζω τώρα ότι αν αυτή η κίνηση των Αγανακτισμένων κάνει μια προσπάθεια και βγάλει μια συντονιστική επιτροπή και κατέβει στις εκλογές θα πάρει ένα 30%. Αλλά και άλλοι, όπως το κίνημα Δεν Πληρώνω. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν πόστα και να δώσουν λύσεις, αρκεί μόνο να γλιτώσουμε από τους επαγγελματίες διεφθαρμένους.
- Ποιο ρόλο καλούνται να διαδραματίσουν οι καλλιτέχνες; Υπάρχει μια τεράστια συζήτηση για τις παρεμβάσεις τους. Πώς σχολιάζετε τη λύση που πρότεινε ο Διονύσης Σαββόπουλος για τους μετανάστες; Το βρίσκω άκομψο και δεν συμφωνώ. Το να ανοίξουν τα ξερονήσια για να πάνε εκεί οι μετανάστες ακούγεται λίγο περίεργο. Μήπως είναι σάτιρα; Μήπως είχε όρεξη γι’ αστεία; Δεν ξέρω. Δεν είναι ο μόνος. Και άλλων οι κινήσεις μου φάνηκαν λίγο περίεργες. Τέρμα, δεν θέλουμε άλλα καπελώματα. Δεν έχουμε ανάγκη από νταβατζήδες. Υπάρχει μια τάση ακόμη και στις ιερόδουλες διεθνώς να εκδίδονται από μόνες τους. Δηλαδή, αφήστε μας να εκδοθούμε μόνοι μας. Έχουν πέσει πάνω μας πάλι ο Μίκυ, ο Γκούφυ, ο Σκρουτζ. Είναι τρία σ’ ένα αυτό. Σώνει και καλά, δηλαδή, να χρειαστούμε πνευματική ηγεσία. Όλοι αυτοί είναι βασικοί πελάτες των κρατικών σπαταλών. Αν δείτε το Υπουργείο Πολιτισμού, αυτοί παίρνουν κάθε χρόνο του κόσμου τα λεφτά και εν τέλει μας έβαλαν μέσα.
- Πέστε μου μια ερώτηση που δεν σας έχουν κάνει και σας έχει μείνει απωθημένο. Θέλω να με ρωτήσουν τι ομάδα αίματος είμαι.
- Τι ομάδα αίματος είστε; Δεν απαντώ. Ουδέν σχόλιο.
- Ζει το ελληνικό ροκ; Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα. Είναι σαν να λέμε «φέτα Βουλγαρίας». Αυτό που υπήρξε είναι ηλεκτρικό νεολαϊκό τραγούδι. Και τα δικά μου τραγούδια και όλων των συναδέλφων του λεγόμενου ελληνικού ροκ –επειδή όλοι θέλουν να βάζουν μια ταμπέλα- κινούνται σε κλασικούς λαϊκούς δρόμους, με ηλεκτρικό ήχο.
- Τον τελευταίο καιρό δεν δισκογραφείτε, ωστόσο ακούγονται κατά καιρούς κάποια νέα τραγούδια σας. Γιατί δεν τα συγκεντρώνετε σ΄ ένα δίσκο; Η δισκογραφία είναι γενικώς σε πολύ άσχημη κατάσταση και είναι δύσκολοι και οι καιροί. Εμείς έχουμε γράψει και γράφουμε τραγούδια και τα κυκλοφορούμε μεταξύ μας. Είναι, απλώς, είναι δύσκολη η διακίνηση. Βρίσκουμε άλλους τρόπους να τα βγάλουμε. Πάντως γράφουμε.
«Προβλέπω αμερικάνικο χάπι εντ»
- Τι ακριβώς θα μας παρουσιάσετε στην Κύπρο; Η παράσταση «Mnimonium: 30 Χρόνια Νύχτα» περιλαμβάνει τα χειρότερα μπεστ. Δηλαδή, ό,τι χειρότερο έχω παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια από τραγούδια και πρόζες. Είναι ένας τίτλος που μου βγήκε και λίγο προφητικός: 30 χρόνια νύχτα είναι αυτή που προηγήθηκε κι αυτή που μας περιμένει. Συνολικά, 60 χρόνια.
- Αισιόδοξο σας βρίσκω. Άλλοι μιλάνε για πολύ περισσότερα... Όχι, όχι σε 30 χρόνια θα έχουμε ξεμπλέξει. Κι αυτό διότι δουλεύει για πάρτη μας η κεντρική τράπεζα της Αμερικής, η Fed. Οι τελευταίες πληροφορίες μου αναφέρουν ότι θα μας σώσει, θα είναι το αμερικάνικο φινάλε, το «χάπι εντ» που λέμε. Για πέντε χρόνια θα μας χαρίσουνε τους τόκους να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, να ορθοποδήσουμε, αυτό ζητάμε και θα το πετύχουμε. Είμαι αισιόδοξος επειδή έχουμε και Αμερικανοπατρινό πρωθυπουργό, τον Τζέφρι από τη Μινεσότα και το Καλέντζι Αχαΐας κι αυτό είναι ένας συνδυασμός, νομίζω, που σκοτώνει. Θα το σεβαστούν αυτό οι Αμερικάνοι. Ήταν και ο παππούς από τη μάνα του αρχιιεχωβάς, έτσι νομίζω ότι έχουμε τις προσβάσεις στην παγκόσμια διακυβέρνηση, που ετοιμάζεται.- Ετοιμάζετε κάποιες ιδιαίτερες «εκπλήξεις» στο κυπριακό κοινό; Κάτι ετοιμάζουμε, αλλά δεν το αποκαλύπτω γιατί δεν θα ήταν εκπλήξεις. Κάτι θα γίνει. Θα πω μόνο αυτό: είναι ένα πολύ μεγάλο όνομα, που αγαπάει την Κύπρο και για πρώτη φορά θα εμφανιστούμε μαζί.
- Κατά καιρούς έχετε εκφράσεις τους προβληματισμούς σας για τους Κύπριους, τους κρατάτε κάποιου είδους κακία για κάτι; Είναι μια πικρία αυτό που εξέφρασα, δεν κρατώ καμιά κακία. Συμπαραστεκόμεθα, ασφαλώς, στους Κυπρίους για την κατοχή, αλλά εμείς οι Ελλαδίτες υποφέρουμε περισσότερο γιατί μας έχουν στείλει Χατζηγιάννη, Βίσση κ.λπ. Τα αντίποινα ήταν πολύ σκληρά. Θα έπρεπε να τους στείλετε απευθείας στην Τουρκία, γιατί μας τους στείλατε εμάς, δεν ξέρω.
- Μας δεν τους έστειλε κανείς, οικειοθελώς ήρθανε… Ναι, είναι μετανάστες. Τώρα, όμως, ξέρετε θα αναγκαστούν όλοι να γυρίσουν πίσω. Άλλωστε ετοιμάζομαι κι εγώ να φύγω. Πρέπει να σας πω ότι οι συναυλίες που θα κάνω στην Κύπρο είναι πρόσχημα. Στην ουσία θα κάνω ένα ρεπεράζ για μόνιμη εγκατάσταση. Πήγα στα Τίρανα, δεν μ’ άρεσε και μάλλον κατεβαίνω για Λευκωσία.
- Έχετε, πάντως, αρκετούς θαυμαστές στην Κύπρο, που συχνά πηγαίνουν στην Αθήνα να δουν τις παραστάσεις σας και παραπονιούνται ότι δεν έρχεστε αρκετά συχνά… Είναι δύσκολες οι μετακινήσεις, είναι και οι παραστάσεις πολυέξοδες, θα δούμε τώρα. Θα το κάνουμε όσο πιο συχνά γίνεται.