Διαβάστε το άρθρο σε pdf

Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή, 10.04.09, σελ. 24-25

«Οι Φιλιππινέζες δίνουν ζωή στο Παλαιό Ψυχικό»

Ο Τζίμης Πανούσης εξηγεί γιατί διάλεξε να μένει στα βόρεια προάστια

Της Κατερίνας Παπαδήμα, Φώτο: Χρήστος Κισατζεκιάν

Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι σκέφτηκα, όταν ο Τζίμης Πανούσης μού είπε ότι ζει στα βόρεια προάστια. Παρ’ όλα αυτά τα όσα ακολούθησαν τη βόλτα μας στο Παλαιό Ψυχικό έδωσαν την απάντηση.

«Είναι μια γειτονιά που έχει εργαζόμενους μετανάστες και μόνο. Είναι και οι μόνοι που δίνουν μια ζωή στην περιοχή, ειδικά οι Φιλιππινέζες είναι ο Δούρειος Ίππος του τρίτου κόσμου σε μας. Μπαίνουν μέσα και καταστρέφουν τους γόνους των αστών. Δηλαδή τα παιδιά μας μεγαλώνουν ακούγοντας σπαστά αγγλικά και φιλιππινέζικα, έτσι μένουν αγράμματα…». Διαισθάνεται την αμηχανία μου και βάζει τα πράγματα σε μια σειρά:

«Γεννήθηκα σε βαζελοπεριοχή. Ύστερα από έναν τσαμπουκά, έγινα Ολυμπιακός. Ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό για τη νεότητά μου, έχω και ένα σημάδι εδώ πέρα» -δείχνει το κεφάλι του- «γιατί με περίμεναν οι βάζελοι στη γωνία …». Χαμογελά και δείχνει απορροφημένος στις αναμνήσεις του. «Βέβαια, σήμερα έχουν καταργήσει τις γειτονιές. Τότε εκεί είχαμε τις πλατείες μας, μαζευόμασταν, αλλά κάποια στιγμή όλα αυτά έγιναν υπνωτήρια…».

Από το κέντρο της πόλης η πορεία του Τζίμη είναι ανηφορική: «Ζω στα βόρεια προάστια, τα οποία προτιμώ. Έχω πάει Κηφισιά κάποια χρόνια και πιο βόρεια, Κεφαλάρι, που μαζευόμαστε οι πλούσιοι…». Γελάει. «Μου αρέσει εκεί, γιατί δεν κυκλοφορούν οι πλούσιοι. Για κάποιο λόγο φοβούνται, φοβούνται εμένα για κάποιο λόγο, γι’ αυτό διάλεξα να ζω στα βόρεια προάστια», λέει εξηγώντας την προτίμησή του στα βορινά της πόλης. «Μόνο Φιλιππινέζες κυκλοφορούν, με αποτέλεσμα να συνδιαλέγεσαι με τριτοκοσμικούς ανθρώπους που έχουν ψυχή, που έχουν όνειρα. Μπορεί να μην ξέρουν καλά ελληνικά, αλλά μπορείς να πεις πέντε πράγματα μαζί τους… Έχω επιστρέψει σε μια παλιά μου γειτονιά, στο Ψυχικό. Είμαι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Σκύλλα είναι το Αμερικανικό Κολλέγιο -το ευαγές αυτό ίδρυμα- και ένας πολιτιστικός όμιλος είναι η Χάρυβδη, που μαζεύονται γριές και παίζουν μπριτζ κάθε βράδυ και δεν μπορώ να παρκάρω, είναι φοβερό…».

Για τα προβλήματα της περιοχής ο Τζίμης Πανούσης έχει τη δική του άποψη αλλά και τη δική του λύση: «Χρόνια πολεμάω να λύσω το μεγάλο πρόβλημα της περιοχής. Ξύπναγα κάθιδρος για πολλούς μήνες, ξύπναγα με εμβατήρια τα οποία προέρχονταν από το Αμερικανικό Κολλέγιο. Ετσι από την αρχή της σχολικής χρονιάς μέχρι και το τέλος της -γιατί έχουμε και δύο εθνικές επετείους- σχεδόν 4 μήνες το χρόνο ξυπνούσα με εμβατήρια. Παλιότερα είχα και τον πατέρα μου στο σπίτι, ο οποίος έχοντας και την εμπειρία από τη Μακρόνησο ξύπναγε και νόμιζε πως ήρθε η χούντα πάλι...».

Πώς έλυσε το ζήτημα αυτό; «Επειδή η γειτονιά είναι τέτοια προσπαθούσα να τους βγαίνω από… δεξιά. Τα επιχειρήματά μου να ήταν από τη δεξιά μεριά, ότι δηλαδή εμβατήρια παίζει μόνο το Ιράν και η Ταϊβάν, δεν παίζουν οι εκσυγχρονισμένες χώρες. Δεν μου έδωσαν σημασία, ε, πέταξα κάποια αβγά… αλλά δεν πτοήθηκαν, τους είπα να πάρουν -με τόσα λεφτά ως Αμερικανικό Κολλέγιο- ένα i-pod να το φορούν τα παιδιά να ακούνε τα εμβατήρια… Τίποτε. Λύθηκε το πρόβλημα με μια φάρσα στη ραδιοφωνική εκπομπή μου, στο ‘‘Δούρειο Ηχο’’, από τον City 99,5, όπου μίλησα ως γραμματέας του υπουργού Χατζηδάκη, ο οποίος θέλει την ησυχία του για να πουλήσει την Ολυμπιακή και δεν μπορεί να σκεφτεί με τα εμβατήρια. Και κόπηκαν μαχαίρι. Ετσι λύθηκε το πρόβλημά μου».

Είναι κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει η αίσθηση της γειτονιάς. Εγώ είμαι και σε μόνιμη αγωνία, επειδή έχω περάσει πάρα πολλά έχω και μια έμφυτη αγοραφοβία, δεν πολυβγαίνω. Στο σπίτι μου, επειδή είμαι και πάνω στην Κηφισίας, έχω ένα πρόβλημα. Ακούω συνέχεια ασθενοφόρα. Κάθε δύο λεπτά ακούω ασθενοφόρα, οπότε περιμένω με αγωνία πότε θα ακούσω το δικό μου, πότε θα έρθει για μένα και περνάει έτσι η μέρα μου».

Παρ’ όλα αυτά υποστηρίζει πως κατά τα άλλα η γειτονιά του είναι πάρα πολύ ωραία. «Πρέπει να σου πω πως δεν κατεβαίνω κάτω, αν και υπάρχει ένα ωραίο σουβλατζίδικο απέναντι. Είναι ωραία γιατί το Ψυχικό, η Φιλοθέη, όλες αυτές οι κυριλέ συνοικίες δεν έχουν μαγαζιά, είναι μόνο για να κοιμάσαι…».

Υπάρχει φόβος και τρόμος

Διαλύει το μύθο της in περιοχής, λέγοντας πως είναι «υποβαθμισμένη. Υπάρχει φόβος και τρόμος στη γειτονιά, ειδικά τώρα με τους οικολογικούς εμπρησμούς, γιατί είναι οικολογικοί αυτοί οι εμπρησμοί, ανακύκλωση άχρηστων αγαθών. Υπάρχει τρόμος δηλαδή. Απέναντί μου έχω μια καμένη Κηφισίας, έχω καμένα, αυτά τα αυτοκίνητα πολυτελείας που έκαψαν τώρα τελευταία συνέχεια καίγονται… Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια. Θυμάμαι ένα βράδυ έβλεπα να σπάνε το αυτοκίνητό μου για να πάρουν το κασετόφωνο, κατέβηκα κάτω αλλά δεν τους πρόλαβα. Πήγα στον μπάτσο που φυλάει τον υπουργό, δεν δούλευε ο ασύρματος και πήγα στο Αστυνομικό Τμήμα Ψυχικού. Δεν υπήρχε κανένας. Ήταν τα όπλα αφημένα πάνω στο γραφείο, μπορούσα να πάρω οτιδήποτε και να φύγω».

«Από τις μεζονέτες προτιμώ το ελενίτ»

«Την πιο ωραία εικόνα της γειτονιάς μου την έχω δει στο ‘‘Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο’’, που όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ευκαλύπτους, που δεν υπήρχε όλη αυτή η οικοδόμηση. Αυτή η εικόνα μου έχει μείνει εμένα. Και σήμερα υπάρχει ένα μικρό οικοπεδάκι με ευκαλύπτους, δεν ξέρω πώς δεν έχει χτιστεί». Για την αρχιτεκτονική, τις μεζονέτες αλλά και για τα νεοκλασικά σχολιάζει: «Δεν μου αρέσουν, είναι ένα φορεμένο κατασκεύασμα από τους Βαυαρούς που ήρθε εδώ... Προτιμώ το ελενίτ και την τρέλα του μικροαστού που πήγε με τα λίγα λεφτουδάκια του και έβαλε ένα σιντριβάνι ψεύτικο και μια προκάτ εκκλησία, αρκεί να μην ξεφύγει τελείως, να υπάρχει ας πούμε βόθρος, να έχουμε τα βασικά. Δεν μπορώ τις μεζονέτες, θέλω το σπίτι να είναι φλατ. Το πρόβλημα θα το λύσω διά της ομοιοπαθητικής. Θα πάω κέντρο κέντρο. Ή θα μείνω Καπανδρίτι ή στην Αθηνάς. Το όνειρό μου είναι ένα σπίτι στον ουρανό, στο κέντρο της Αθήνας…».

01. Ακουμπισμένος σε έναν ευκάλυπτο ο Τζίμης «πατά» πόδι στην περιοχή των πλουσίων. 02. Γολγοθάς... μια θέση πάρκινγκ, αφού οι κυρίες του μπριτζ έχουν κατακλύσει το τετράγωνο. 03. Εφευρίσκει τρόπους για να αποτρέψει τους διαρρήκτες. 04. Τελικά οι δρόμοι του Παλαιού Ψυχικού δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους δρόμους του κέντρου.