Αθηνόραμα, τ. 1639, 6/3/2008

Δομημένα βρομόλογα

Ανανεωμένα φιλμάκια και σκετς, και αθρόα προσέλευση που επιβεβαιώνει τη σταθερή θέση του Τζίμη Πανούση στα δρώμενα της πόλης.

Έπειτα από πολλά χρόνια, ο Τζίμης αποφασίζει να αφήσει πίσω ένα αρκετά χρησιμοποιημένο υλικό - λεκτικό και οπτικό. Ακόμη και η τελική «χειροπραξία» δεν συνοδεύεται πλέον από το Zorba theme. Επιπλέον, φέτος κάνει ακόμη πιο φανερό το point του.
Κι ενώ περιμένεις, πάνω σε κάθε θέμα της επικαιρότητας, μια «ολοκληρωμένη περιποίηση», τελικά εκείνος το ξεπερνά γρήγορα, συμπυκνωμένα, με κατάλληλες ατάκες. Δεν φλυαρεί. Κατά μία έννοια, έχει δίκιο. Η εξαντλητικά λεπτομερής πληροφορία, ο παράλληλος σχολιασμός αλλά και η διακωμώδησή της από τα media δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια για να προσθέσεις. Από την άλλη, ο Πανούσης φαίνεται τελικά να επικεντρώνεται, λεκτικά και οπτικά (και από παλιότερα), σε κάτι πιο διαχρονικό: στις νευρώσεις που προκύπτουν απ' το σεξουαλικό ζήτημα, που τελικά δεν φαίνεται καθόλου λυμένο. «Θα πούμε πολλά πράγματα, αλλά κυρίως θα σας πω για μου..., που..., κω..., τέτοια πράγματα».
Άραγε, θεωρεί τα σεξουαλικά συμπλέγματα ως βασικό αίτιο που οδηγεί στην αρχομανία, το πλιάτσικο, σε κάθε απάτη στο δημόσιο βίο ή -αντίστροφα- χειρίζεται τα «δομημένα βρομόλογα» ως μεταφορές για όλα αυτά (όλα είναι π... μπλε); Όπως και να 'χει, αυτή η θεματική είναι ο άξονας του stand up του. Από την άλλη, και σε δυνατό κοντράστ, έχουμε το λυρικό και δραματικό στοιχείο που συναντάμε σε πολλά τραγούδια του - ακόμη κι αν επιτίθενται, κυρίως διέπονται από μελαγχολία και πίκρα. Θα έλεγα ότι η θέση του Πανούση δεν είναι ιδεολογική, αλλά κυρίως συναισθηματική.
Σε αντίθεση με σατιρικούς όπως ο Λαζόπουλος, δεν παίρνει το μέρος κανενός, δεν ηθικολογεί, δεν είναι διδακτικός, θέλει τη μέγιστη ελευθερία, αλλά δίνει χώρο και στο τραγούδι, που στην περίπτωσή του μοιάζει με «τίμιο ροκ».

Χάρης Καλογερόπουλος