In.gr (Νοέμβρης 2000)

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

«Της Πατρίδος μου η Σημαία»

Τι θα δείτε: Ένα τυπικό σατιρικό show του Τζίμη Πανούση που ξεκινά με ένα «δείγμα δωρεάν» στην είσοδο του κτιρίου και συνεχίζεται εντός. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πολλά έξυπνα βιντεοκλίπ, μια γυμνή -Ρωσίδα υποτίθεται- τραγουδίστρια, τις καθιερωμένες επισκέψεις στα τραπέζια (που πάντα εύχεσαι να μην έλθει η σειρά σου), τα «κλασικά» τηλεφωνήματα σε ανυποψίαστους συνδρομητές του ΟΤΕ, παρλάτες, εξομολογήσεις του καλλιτέχνη και μια σύντομη εμφάνιση της... Αννας Δύση.

Τι θα ακούσετε: Αρκετά καινούρια αλλά και παλαιότερα τραγούδια του καλλιτέχνη, πάντα ηλεκτρικά και πάντα με πολιτικοκοινωνικό σατιρικό στίχο.

Χώρος: Απελπιστικά στριμωγμένα τραπέζια και καρέκλες. Μπορείς άνετα να καθίσεις αγκαλιά με τον κύριο ή την κυρία του διπλανού τραπεζιού.

Ήχος: Καθαρός, καλή ηχητική εγκατάσταση.

Εξαερισμός: Θα μπορούσε να είναι καλύτερος.

Σέρβις: Κανένα παράπονο. Πολύ καλή εξυπηρέτηση.

Οι εντυπώσεις μας

Mίλτος Σαλβαρλής: Περίμενα περισσότερα από τον Τζίμη Πανούση ή μάλλον περίμενα κάτι που να παρεκκλίνει λιγάκι από όσα κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια: κάτι πιο ευφυές, πιο λεπτών αποχρώσεων, κάτι πέρα από τις χοντράδες, τα τυχαία τηλεφωνήματα, τα αστεία με «γκόμενες», τα σεξουαλικά υπονοούμενα και τις πλείστες όσες αναφορές στα απόκρυφα σημεία του σώματος, ανδρικού τε και γυναικείου. Δεν το βρήκα. Ωστόσο, γέλασα τη βραδιά που βρεθήκαμε στο Γυάλινο. Γέλασα με το γέλιο του παιδιού που γυρνά την πλάτη στο politically correct της εποχής και ρουφά με κακεντρέχεια ό,τι λέγεται και ακούγεται εις βάρος των άλλων ό,τι δεν αφορά σε αυτό και δεν άπτεται της δικής του υπόστασης. Όμως, με το τέλος της παράστασης, ξεθύμανε και το «παιδί». Αυτό που έμεινε ήταν μια σειρά από αναμενόμενα όσο και επαναλαμβανόμενα ως προς το στίχο και τη μουσική (παλιά και νέα) τραγούδια, ένας ενοχλητικός σεξισμός προς το γυναικείο φύλο, η γυμνασιακού επιπέδου καζούρα και η εκ του ασφαλούς λοιδορία επωνύμων. Ο τρυφερός Πανούσης του ΄80, εκείνος που έκρυβε μια «ψυχούλα» πίσω από το ακραίο και την πρόκληση, είχε κάνει φτερά.

Έλσα Γράψα: Ο Τζιμάκος βρίσκεται στην προνομιούχο θέση να βγάζει το σκατόπαιδο που κρύβει μέσα του επί σκηνής. Χρόνια τώρα σατιρίζει με έναν πολύ έξυπνο και γουστόζικο τρόπο τους πάντες και τα πάντα και αντιδρά όπως κάθε σκατόπαιδο που σέβεται τον εαυτό του: ενώ τον «μαλώνουν», αυτός πάλι τα ίδια. Φέτος, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το πειραχτήρι αλωνίζει επί σκηνής, κάνει τις αταξίες και τις σκανταλιές του χαμογελώντας με ένα τόσο αθώο και αξιαγάπητο ύφος, που, αν και είναι γνώριμο πια σε όσους το έχουμε δει πολλές φορές, μας αρέσει ακόμα. Το «δείγμα δωρεάν» που προσφέρεται στην είσοδο είναι ένα ακόμα δείγμα της ευφυΐας και του χιούμορ που χαρακτηρίζει τον Τζιμάκο. Τα τραγούδια του έχουν πάψει να με απασχολούν εδώ και χρόνια, αλλά τα πειράγματά του και η παιδική αφέλεια που κρύβει η αδιακρισία του ξυπνάνε και σε εμένα το σκατόπαιδο που έχω μέσα μου. Γέλασα πολύ, βαρέθηκα και λιγάκι (αυτό συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις συναναστροφές μου με τα άτακτα παιδιά), αλλά, όσα χρόνια και αν κάνει το ίδιο πράγμα, αν με ρωτήσει κανείς με τι ή με ποιον θα τον αντικαθιστούσα, δεν θα είχα απάντηση.

Σπύρος Αλεξόπουλος: Αν η άρνηση ήταν θέση, τότε ο κ. Πανούσης θα ασκούσε δριμεία κοινωνική κριτική, ενδεχομένως και εύστοχη πολιτική. Η άρνηση όμως δεν είναι -και ουδέποτε υπήρξε- θέση. Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Πανούσης κάνει απλώς χαβαλέ. Στρέφει τα βέλη του προς στόχους εύκολους και, από καιρό,«πασέ»: πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, συναδέλφους του, ομοφυλόφιλους, ανυποψίαστους συνδρομητές του ΟΤΕ, τρακαρισμένους θαμώνες του Γυάλινου. Ανθρωπος διαπιστωμένα νοήμων και ετοιμόλογος, δεν δυσκολεύεται να «βγάλει γέλιο» με ευφυολογήματα, απανωτές ατάκες, ανέκδοτα, ανατροπές, προβολές μαγνητοσκοπημένου υλικού, υλοποιώντας με αδιαμφισβήτητο επαγγελματισμό μια σάτιρα ισοπεδωτική και διαβρωτική, που όμως πολύ σπάνια ενδιαφέρεται να προχωρήσει πέρα από το ζητούμενο του εξευτελισμού, της φιλάρεσκης -και, εντέλει, φασιστικής- ανάτασης του εγώ μέσω της σύγκρισης με τους φερόμενους ως αξιοθρήνητους «άλλους».

Αυτά όσον αφορά στις παρλάτες. Διότι, όταν φτάσουμε στη μουσική, διαπιστώνουμε ότι εκεί τα πράγματα είναι, απλώς, τραγικά. Τα τραγούδια του κ. Πανούση εμφανίζονται εμβόλιμα στην κωμική παράσταση ως παρενθέσεις μουσικής ανίας. Και, αφού είναι φανερό ότι δεν έχει αξιοπρεπή νέα τραγούδια να πει -κάτι που εκτιμώ ότι είναι σε θέση να το αντιλαμβάνεται και από μόνος του-, γιατί δεν ξαναλέει τουλάχιστον, για πολλοστή έστω φορά, τα παλιά καλά του; Ούτως ή άλλως οι δύο τρεις καλές στιγμές του μουσικού μέρους της παράστασης προέρχονται από τις αρχές της προπερασμένης δεκαετίας. Από την άλλη, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι, στο πρόγραμμα που παρουσιάζει ο κ. Πανούσης, ο θεατής/ακροατής εκτονώνεται, ξεχνιέται, διασκεδάζει. Αλλά μέχρι εκεί. Διόλου παραπέρα. Μέχρι εκείνο δηλαδή το σημείο, που δεν πρέπει να λησμονούμε ότι φτάνουν, με πανηγυρική μάλιστα επιτυχία, και όλοι εκείνοι οι επαγγελματίες διασκεδαστές της αθηναϊκής νύχτας, τους οποίους ο κ. Πανούσης φαίνεται στο πρόγραμμά του να αποστρέφεται μετά βδελυγμίας και υπεροψίας.

Σπήλιος Τζέμος: Φοβάμαι ότι φτάσαμε πλέον στο οριακό σημείο να βιώνουμε πράγματα από απλή συνήθεια. Κάποια, μάλιστα, μας πλησιάζουν εν είδει αστεϊσμού και από συνήθεια πάλι ανταποκρινόμαστε με ένα χαμόγελο.

Φωτογραφίες: Κώστας Μπέκας