Ο Μαρξ, η «Δυναστεία» και ο Πανούσης

ΑΝ ΜΗ τι άλλο, σε μια συνέντευξη Τύπου του Τζίμη Πανούση μπορείτε να φτιάξετε το κέφι σας. Είτε πρόκειται να παρουσιάσει τον καινούργιο του δίσκο είτε τη νέα του παράσταση, θα καθίσει μπροστά στο μικρόφωνο μ' εκείνο το πονηρό βλέμμα του Μπένι Χιλ και θα σας αραδιάσει με τη μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου τις ξεκαρδιστικές τερατολογίες.

Σαν αυτές που συνοδεύουν το καινούργιο του βιβλίο, Πικρέ, μικρέ μου αράπη, που αφορά μια γαλάζια νοικοκυρά με αριστερό σύζυγο και γιο πρεζάκι, που ερωτεύεται έναν υδραυλικό αριστερό μεροκαματιάρη, ο οποίος και αγωνίζεται να την χάνει δική του. Ματαίως όμως. Διότι αλλιώς, πώς Θα μπορούσε ο συγγραφέας να εμφανίσει αργότερα τη συνέχεια της ιστορίας;

Αν το τελευταίο σάς θυμίζει τακτική σαπουνόπερας, δεν κάνετε λάθος. Εκτός από αμερικανικά μιούζικαλ, όπως οι «Τρίχες», τον Πανούση επηρέασαν το «Επί του πιεστηρίου», το «Τέλε Σίτι», κυρίως όμως η «Δυναστεία» και το «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Τι σχέση έχουν τα δύο τελευταία; «Διαπλέκονται και στα δύο οι ίδιες σχέσεις καλών και κακών: την κακιά κάνει η υπεραξία και η εργατική τάξη παριστάνει την καλή».

Όμως το βιβλίο, που χωρίζεται σε 23 επεισόδια και περιλαμβάνει και έγχρωμες φωτογραφίες των ηρώων, μεταξύ των οποίων και οι Ανδρέας Παπανδρέου και Μιλτιάδης Έβερτ ως γκεστ σταρ, χαρακτηρίζεται κι από πλήθος άλλων «αμερικανικών επιρροών, αλλά και βυζαντινισμών. Είναι επίσης έντονα φαλλοκρατικό μ' ένα φεμινιστικό κρεσέντο στο τέλος, έχει δε και πολύ σεξ και κανιβαλισμούς. Και φυσικά είναι θρίλερ με πολιτικές αιχμές».

Οι τελευταίες δεν θα μπορούσαν να λείψουν, αφού ο Πανούσης θεωρεί συναδέλφους του περισσότερο τους πολιτικούς και λιγότερο τους καλλιτέχνες. «Μόνο εκεί υπάρχει ανησυχία. Μόνο οι 300 της Βουλής δημιουργούν. Η οπισθοδρομική Κομπανία».

Ένας από αυτούς βέβαια, τον έχει λιγάκι απογοητεύσει: «Μου έχει στοιχίσει αυτό που έκανε ο Μίκης. Πάρα πολύ. Ενώ για τον Πασχάλη δεν στεναχωρήθηκα καθόλου».

Το «Πικρέ, μικρέ μου αράπη», που κυκλοφόρησε με εξώφυλλο του Δημήτρη Αρβανίτη, είναι μόλις το τρίτο βιβλίο ταν νεοσύστατων εκδόσεων «Όπερα». Τα άλλα δύο, που παρουσίασε χθες ο επικεφαλής τους Γιώργος Μυρεσιώτης, είναι το «Χρησμολόγιο και τέχνη της φρόνησης» Του Ζαπανού Ιησουίτη του 17ου αιώνα Μπαλτάααρ Γκράσιαν, που έχει μεταφράσει, προλογίσει και επιμεληθεί ο Φίλιππος Δρυκονταείδης, και διακρίνεται από «το στοιχείο της λαϊκής φιλοσοφίας, της φιλοσοφίας του καφενείου». Και «Ο πατριώτης εφημέριος» του Ρετίφ ντε λα Μπρετον, που έζησε στην προεπαναστατική Γαλλία «και συναγωνίζεται σε τόλμη και ελευθεριότητα το φανατικό εχθρό του Μαρκήσιο ντε Σαντ». Τη μετάφραση έκανε η Καίτη Θεοδωρίδου, την επιμέλεια η Κατερίνα Αλιβέρτη και το εξώφυλλο, όπως άλλωστε και του προηγουμένου, ο Αλέξης Κυριτσόπουλος.

Ελευθεροτυπία, 12 Δεκέμβρη 1990