Περιοδικό Athens Voice, τ. 227, 25/9/2008

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Το κοινό, το λέει και η λέξη από μόνη της, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο... είναι κοινό. Βέβαια πρέπει να πω ότι κατέχει τους μυστικούς κώδικες που ανοίγουν τη στρόφιγγα πολλών τεχνών, και κυρίως της σάτιρας. Η σάτιρα έχει ανάγκη το κοινό, κι αυτό είναι που θέτει και τα όριά της.

Πρέπει να πω ότι ο κόσμος έχει μπουχτίσει, έχει φάει στη μάπα αυτή τη διαπλοκή των καλλιτεχνών με την εξουσία, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ανεξαρτήτου χρώματος, και βλέπει διάφορους φτασμένους κι αριστερούς και σατιρικούς και γενικά, να σατιρίζουν διάφορα «πτώματα» (τα τηλεοπτικά πρόσωπα ας πούμε) και να μη λένε τίποτα για την εξουσία. Ακούς ή βλέπεις κάτι εκπομπές και νομίζεις ότι έχουμε ακόμη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, κουβέντα για τη ΝΔ.

Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι το κοινό λειτουργεί. Μπορεί ο καθένας μόνος του να είναι λίγο διαφορετικός ή περίεργος, αλλά όλοι μαζί λειτουργούν με κάποιον τρόπο. Βέβαια λειτουργούν και θετικά και αρνητικά, και γι’ αυτό είναι το ίδιο πράγμα είτε επευφημούν είτε γιουχάρουν.

Πρέπει να σου πω ότι εμείς οι σατιρικοί καλλιτέχνες έχουμε δώσει έναν όρκο, πώς δίνουνε οι γιατροί στον Ιπποκράτη... Έναν όρκο στον Απόλλωνα, με ένα και μοναδικό άρθρο που λέει ότι ο καλλιτέχνης δεν συνεργάζεται με την εξουσία. Επειδή όλα είναι πολιτικά, καθρέφτης είναι και το κοινό, καθρέφτες είμαστε κι εμείς οι καλλιτέχνες, και το επίπεδο –και το δικό μας και των θεατών από κάτω– είναι το επίπεδο που ζούμε σήμερα. Είμαστε πολύ χαμηλά, αλλά θα πέσουμε κι άλλο...