Περιοδικό Αθηνόραμα, τεύχος 437, 25 Σεπτέμβρη- 2 Οκτώβρη 2008, σελίδα 8
Μια βόλτα που δεν μοιάζει με τις άλλες, με τον Τζιμάκο οδηγό...
Ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος, απ' όσο με θυμάμαι (και με θυμάμαι από πολύ παλιά, από τότε που έβγαινα κακήν κακώς και ανάποδα από την αμνιακή εσωτερική πισίνα της μανούλας μου), πάντα είχα πρόβλημα με την πόλη μου, την πατρίδα μου, την ομάδα μου, το κόμμα μου... Αυτό το «μου» ποτέ δεν το αισθάνθηκα, ενώ προσπάθησα αρκετές φορές, γιατί είναι άγριο και ψυχοφθόρο να είσαι απέναντι από τους πολλούς και να γκρινιάζεις συνέχεια για τα κακώς κείμενα με τεχνουργήματα δημιουργικής μιζέριας. Καταγράφω το παράπονό μου, που δεν ένιωσα ποτέ την καύλα του οπαδού για την πόλη του. Για παράδειγμα, ζηλεύω αυτόν το σοβινισμό εσωτερικού των Θεσσαλονικέων για την ερωτική πόλη τους. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω, εκτός αν δεχτούμε ότι ο αυνανισμός, και κυρίως ο πνευματικός τοιούτος, αποτελεί ερωτική έκφραση. Όπως έγινε κατανοητό, είμαι Νότιος, Αθηναίος, και μάλιστα γκάγκαρος.Το βασικό μου στέκι στην Αθήνα είναι το εστιατόριο «Ιντεάλ» στην Πανεπιστημίου, όπου μαζευόμαστε τα Σάββατα με φίλους και θάβουμε τους υπόλοιπους που δεν ήρθανε. Σχεδόν καθημερινά πηγαίνω στον Βάρσο στην Κηφισιά με τα ρυζόγαλα και τα τσουρέκια αλλά και τα παγωτά, που τα φτιάχνει με συνταγή του ζαχαροπλάστη του μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας. Στον Βάρσο, που ως παραδοσιακό καφενείο μαζεύει γριές που έχουνε γίνει φίλες μου και συζητάμε για αρρώστιες, επειδή κι εγώ έχω περάσει πολλές, δέχομαι και τα επαγγελματικά μου ραντεβού (δημοσιογράφοι, συνεντεύξεις κ.λπ.). Όταν έχει πολλή κίνηση η Κηφισίας και δεν μπορώ να ανέβω στον Βάρσο, πάω στα Starbucks απέναντι απ' το σπίτι μου γιατί δεν έχει σερβιτόρους, δεν παίρνω τίποτα και κρυφακούω τις συζητήσεις των μαθητών από το γειτονικό Αμερικάνικο Κολλέγιο.
- Ρε μαλάκα, πήγες στη Βίκυ και της είπες ότι η μάνα σου σου είπε να της τα
ζητήσεις!
- Ναι, ρε μαλάκα, τι πρόβλημα έχεις; Είμαστε φίλοι με τη μάνα μου και η Βίκυ μου
είπε ότι θα το σκεφτεί μετά τις πανελλήνιες...
Αυθεντικός διάλογος κολλεγιόπαιδων, ένα σχολείο που το έχω δίπλα στο σπίτι μου και μου σπάει τα νεύρα με τα εμβατήρια που παίζει μαζί με στρατιωτικά παραγγέλματα των καθηγητών: «Κολλέγιο, κλίνατε επί δεξιά».
Τελευταία, συχνάζω πίσω από το Ιασώ, στο ραδιομέγαρο της Γιάννας, στον City
99,5, όπου κάνω καθημερινή εκπομπή στις 12 το μεσημέρι. Ο «Δούρειος Ήχος» είναι
δεκαπέντε χρόνια στην πιάτσα και για φέτος στήνει το τσαντίρι του στον City.
Δανάη Μολόχα
dmolocha@athinorama.gr