Περιοδικό Nitro τ. 114 Απρίλιος 2005 σελ. 192-201


ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΛΑΡΑ

Ο ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ, ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ «NITRO».


ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΔΕΔΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: COSTAS COUTAYAR (SMILE) ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΤΑ ΚΙΚΙΛΗ

«[...] ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ Ο ΠΑΝΟΥΣΗΣ, ΥΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ (Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΡΚΑΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ), ΘΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΜΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΑΝΟΥΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ». ΠΑΝΑΓΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, 1770-2000», ΤΟΜΟΣ 10, ΣΕΛ. 274, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2003.

COMEBACK ΚΑΙ «OLA SKATA»: «ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΩ ΑΚΡΙΒΩΣ. ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΛΙΓΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΥΛΩΝΙΤΗ ΖΕΝ ΠΡΕΜΙΕ».

Τζίμης Πανούσης (ΝΙΤΡΟ τ. 114)«Είχα κάνει μια διακοπή πέντε χρόνια για διαφημίσεις, γιατί πρέπει να ζήσουμε κι εμείς, και η διαφήμιση είναι βενζίνη. Πήγα να παρουσιάσω κάτι δύο χρόνια πριν, αλλά έκανα τρεις παραστάσεις και μετά σταμάτησα, γιατί είχα μια σχιζοφρενική σχέση με την επιχείρηση. Του ιδιοκτήτη του άρεσε η αποτυχία και μόλις μυρίστηκε επιτυχία άρχισε να κλοτσάει. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνω ακριβώς. Αισθάνομαι λίγο σαν τον Αυλωνίτη ζεν πρεμιέ. Θέλω να αυτοσχεδιάζω, δεν μου αρέσουν τα σικέ αστεία. Δεν μου αρέσει πολύ να κάνω πρόβες. Εγώ κάνω πρόβες στον τάφο του Χατζηχρίστου ή του Ντίνου Ηλιόπουλου. Πάω εκεί και συζητάμε, τους λέω τα παράπονά μου, γιατί τους αισθάνομαι πολύ κοντά μου. Θεωρώ φοβερό το ότι όσο περισσότερες φορές τους βλέπεις στις ταινίες φαίνονται ακόμα καλύτεροι, ενώ έκαναν πάντα το ίδιο πράγμα. Δεν μου αρέσει όλος αυτός ο σημερινός εκσυγχρονισμός που θέλει το Χόλιγουντ, να γίνονται συνεχώς πράγματα και καινούργια και γκλάμορους. Εγώ κάνω μια από τα ίδια. Προσπαθώ να τελειοποιήσω την ίδια παράσταση που ξεκίνησα πριν από χρόνια. Έχω και κάτι executive γκόμενες πελάτισσες που μου λένε “Μήπως επαναλαμβάνεστε;”. Φυσικά, τις στέλνω στη Βανδή και σε άλλους τέτοιους καλλιτέχνες με τα αμφίβια τραγούδια του Φοίβου, που όντως τα παρουσιάζουν ως καινούργια κάθε φορά, και βάζουν και καινούργιο τσιγκέλι για να κρεμιούνται».

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ: «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΤΟΣΑ ΜΑΤΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΟ. ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΦΛΙΠΑΡΙΣΜΕΝΟΣ».

«Υπάρχει πολύ άγχος έτσι όπως γίνονται οι δουλειές σε αυτή την υπέροχη Ελλαδάρα. Είναι η χειρότερη χώρα του κόσμου, αλλά έχει πολύ ωραία στοιχεία αν είσαι μαζοχιστής. Εγώ είμαι φυσικά, γι’ αυτό μένω εδώ. Εδώ υπάρχει αυτό το “όλα θα γίνουν αύριο”, που σε αναγκάζει να βρεις μια πατέντα για να γίνει η δουλειά, κι αυτή η πατέντα είναι από μόνη της τέχνη. Η δε τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, και γι’ αυτό ονομάζω την παράστασή μου “Ola skata”. Τώρα, αυτό το πράγμα που βγαίνεις με ένα μικρόφωνο και οι άλλοι σε ακούνε, είναι βαθιά άρρωστο. Για να καταλάβεις, εγώ έχω τρομερή αγοραφοβία, δεν μπορώ να πάω στο φούρνο να ζητήσω ψωμί. Όμως, όταν μπαίνω σε ένα ρόλο, όπως τώρα, που κάνω εγώ τον καλλιτέχνη κι εσύ το δημοσιογράφο, κάνουμε πρόζα, γι’ αυτό και λειτουργώ. Δεν μπορώ, ας πούμε, να πάω να μιλήσω σε μια κοπέλα, ούτε να τη φλερτάρω. Στο μαγαζί όμως, όπου υποδύομαι κάποιον, λέω ό,τι θέλω και αφήνω και σεξουαλικά υπονοούμενα. Πραγματικά δεν ξέρω πως βγαίνω στη σκηνή την ώρα που με κοιτάνε τόσα μάτια. Είναι σχιζοφρενικό, είμαι τελείως φλιπαρισμένος. Γι’ αυτό και δεν χαίρομαι καθόλου την αναγνωρισιμότητά μου. Ό,τι δηλαδή χαίρεται ένας διάσημος, ένα καλό τραπέζι, μια εξυπηρέτηση, εγώ δεν τα ’χω χαρεί. Σκέφτομαι να κάνω εγχείρηση αλλαγής ζωδίου γι’ αυτό το θέμα. Έχω την Αφροδίτη στους πιθήκους, και μάλλον αυτό μου δημιουργεί το πρόβλημα».

Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ FAKE STORY: «ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ, ΜΙΛΑΜΕ ΟΤΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΕ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ».

Τζίμης Πανούσης (ΝΙΤΡΟ τ. 114)«Η δισκογραφία και το τραγούδι περνάνε καινούργια φάση. Δεν νομίζω ότι γίνεται αυτός ο πανικός που μας παρουσιάζουν με όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που βλέπουμε συνέχεια. Είναι παιγνίδι των εταιριών. Και, φυσικά, πάντα υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ τραγουδιστών και διασκεδαστών. Βλέπω και καλές δουλειές που έχουν απήχηση. Δεν νομίζω πως ο κόσμος είναι χαζός. Και, ναι, πηγαίνω και στα μπουζούκια, είμαι σκουπιδιάρης, μου αρέσει το trash και στην τηλεόραση. Η μεγάλη μου αγάπη είναι κάτι κανάλια όπου μαζεύονται κάτι φασιστοειδή και μιλάνε για την Ελλάδα και λένε ότι όλα οι Έλληνες τα έκαναν. Είχαμε πολύ δυνατό σπέρμα και μολύναμε όλο τον κόσμο, και ο Ναπολέων Έλληνας ήταν. Μπαίνουν και κάτι ούφο σφήνα σε αυτές τις συζητήσεις. Νομίζω πως τη μάχη του Μαραθώνα με την βοήθεια ούφο την κερδίσαμε. Μου αρέσει επίσης να βλέπω δορυφορικά κανάλια, κάτι κινέζικα περιθωριακά, τέτοια. Εντοπίζω και μουσικές από πολύ γνωστές ελληνικές επιτυχίες στο Ντουμπάι TV. Όσο για τις δισκογραφικές, μιλάμε ότι δουλεύουν με μεσαιωνικά συμβόλαια, γι’ αυτό και δεν είμαι σε καμία. Πατάνε πάνω στο ψώνιο του άλλου, και βγάζουν τα ψώνια δίσκο και οι δισκογραφικές λεφτά. Αυτοί οι τραγουδιστές που βγαίνουν από τα ριάλιτι δεν έχουν καμία απαίτηση από τις εταιρίες, τα πληρώνουν όλα μόνοι τους».

ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΑ ΚΑΙ TIMING: «ΑΝ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΜΑΝΟΥΑΛΙ ΤΟΝ ΠΟΠΟ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΙΣΤΩΝ, ΘΑ ΜΕ ΕΛΕΓΑΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΟΜΩΣ;».

«Με ενοχλεί που οι άνθρωποι σοκάρονται με αυτά που κάνω, αλλά τα θέλει κι εμένα ο κώλος μου. Μου είπαν να μην το λέω αυτό, γιατί αν με ακούσει κανένας ιερωμένος θα έρθει να με ξυρίσει, αλλά δεν με νοιάζει. Η αφίσα, ας πούμε, για το μαγαζί, που συζητήθηκε τόσο, βγήκε από ένα λογοπαίγνιο που μου αρέσει πολύ. Από μικρός είχα κόλλημα με το “μαλλί της γριάς”, οπότε έκανα το λογοπαίγνιο “μουνί της γριάς”, και ορίστε η ιδέα της φωτογραφίας. Βέβαια, είχα πάλι προβλήματα, γιατί με κατηγόρησαν ότι αυτό που έχει η κορνίζα δεν είναι το “μουνί της γριάς” αλλά το πορτρέτο του Νταλάρα, πράγμα που βρίσκω τραβηγμένο -όμως ο κόσμος είναι ελεύθερος να βγάζει τα δικά του συνμπεράσματα. Αυτά, πάντως, που συμβαίνουν καθημερινά, ο “υπαρκτός σουρεαλισμός”, είναι πολύ πιο απίστευτος. Αν δηλαδή έλεγα εγώ πριν από πέντε μήνες ότι ο Αττικής έχει κάνει μανουάλι τον ποπό διάφορων πιστών, θα με έλεγαν βλάσφημο και αντίχριστο. Όταν το είδαμε όμως; Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Η πρώτη μου δίκη, να φανταστείς, ήταν για ένα βαθιά ερωτικό τραγούδι, το “Κι εγώ σ’ αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου”, που είχα γράψει στο γυμνάσιο. Ευτυχώς αθωώθηκα, γιατί ένας εφέτης ήταν χατζιδακικός, και ο Χατζιδάκις είχε στείλει επιστολή συμπαράστασης. Από τότε έχω αθωωθεί σε περισσότερες από 100 δίκες, εκτός από αυτή με τον Νταλάρα...».

ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΜΗΝΥΣΕΙΣ: «ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΝΝΟΩ ΠΩΣ ΕΓΩ ΤΟΝ ΝΤΑΛΑΡΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ, Ή ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ, ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΛΑΡΑ...».

Τζίμης Πανούσης (ΝΙΤΡΟ τ. 114)«Μια φορά καταδικάστηκα ερήμην μου για μια φάρσα που είχα κάνει σε ένα μπάτσο -δεν πήγα στο δικαστήριο, για λόγους υγείας. Εκεί κατάλαβα ότι μάλλον είναι καλό να καταδικάζεσαι, γιατί διαφορετικά αισθάνεσαι μια ντροπή που σε αθωώνει αυτό το εθνικοαυνανιστικό σύστημα δικαιοσύνης. Εγώ έχω ένα τεράστιο πρόβλημα με τη σάτιρα που κάνω: με εξιτάρει το απαγορευμένο. Μόλις αισθανθώ ότι πάω να λογοκρίνω κάτι από μόνος μου γιατί είναι θεσμός ή εθνικό σύμβολο, γίνομαι σμπαράλια και μετά τα λέω χειρότερα. Αν όμως έρθει κάποιος από αυτούς που σατιρίζω και μου πει “Ρε Τζίμη, τι είναι αυτά που λες για μένα;”, τότε μπορεί να το καταλάβω και να μην τα ξαναπώ. Αν όμως ζητήσει αστυνομικά μέτρα και τέτοια χουντικά, με πεισμώνει. Κι όποιος τα βάλει με τη σάτιρα, είναι χαμένος από χέρι, όπως ο Σαρτζετάκης, ο Νταλάρας και άλλοι. Οι “κίτρινοι” είναι αυτοί που τα διογκώνουν αυτά. Εγώ δεν νομίζω πως ο κόσμος έχει αλλάξει και έχει γίνει συντηρητικός. Δύο εφημερίδες και κάποιες “κίτρινες” εκπομπές το κάνουν θέμα και λένε ότι γενικά ο κόσμος έχει πάει πίσω και ενοχλείται με τη σάτιρα. Εγώ λέω σήμερα αυτά που έλεγα και πριν από 20 χρόνια. Είναι κουραστικό να ξεκινάμε από την αρχή να συζητάμε για το τι σοκάρει και τι όχι. Βγαίνουν και διάφορες γριές στις μεσημεριανές εκπομπές και με καταριούνται να αρρωστήσω, να πεθάνω -δεν σου κρύβω ότι έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται (αν και δεν πιστεύω) να βγει έξω ο Γιοσάκης και να φάει τις συντάξεις από τις κωλόγριες. Πάντως, για να σατιρίσεις πρέπει να μπεις στην πραγματικότητα του κάθε προσώπου, να αγαπήσεις και να κατανοήσεις την κατάσταση, δεν μπορείς να κρίνεις αφ’ υψηλού. Με αυτό που λέω εννοώ πως εγώ την Νταλάρα τον αγαπώ, ή μάλλον όχι, είμαι ερωτευμένος με τον Νταλάρα...».

ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: «ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΣΥΡΡΑΞΗ ΔΥΟ ΥΠΟΓΕΙΩΝ ΣΤΟΩΝ, ΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΡΟΥΚΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΛΟΥΓΚΡΑΣ, ΔΥΟ ΑΚΡΑΙΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΤΟΥ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ».

Τζίμης Πανούσης (ΝΙΤΡΟ τ. 114)«Ο Χριστόδουλος είναι ο Νταλάρας της ορθοδοξίας. Αυτό το πράγμα, δηλαδή λίγη δήθεν φιλανθρωπία, λίγη Κύπρος κτλ. Είναι κάπως χυδαίο. Το πιο χυδαίο όμως είναι η χούντα που θέλει να σταματήσει τη σάτιρα. Ο Κεντέρης, ας πούμε, ήταν ο θεός, γράφονταν μόνο διθύραμβοι και ύμνοι για αυτόν. Το αποτέλεσμα είναι κάτι τέτοιοι να καβαλάνε το καλάμι και να μη δέχονται κάποιον να τους κάνει κριτική ή να τους πει “Μήπως να δούμε λίγο τα ούρα σας;”. Το μόνο που καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι με τα καμώματά τους είναι να κάνουν τη σάτιρα πιο αιχμηρή. Μιλάμε για άτομα με τρομερά ψυχολογικά προβλήματα, που κάνουν τρομερή ζημιά. Ο Νταλάρας προσπάθησε να κάνει έναν αυτοσαρκασμό στον τελευταίο του δίσκο και παρουσίασε τον εαυτό του ως “Νταλάι Λάρα”, δηλαδή παράφραση του “δαλάι λάμα”, του απεσταλμένου του Θεού στη Γη. Μιλάμε για τραγικές προσωπικότητες. Ο Χριστόδουλος το λέει και φόρα παρτίδα: “Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια”, και στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Παττακό. Βέβαια, με αυτά που έχουν συμβεί τώρα το “Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια” έχει αντικατασταθεί από το “Πούστευε και μη ερεύνα”. Μου αρέσουν πολύ τα ονόματα των παπάδων τελευταία: ο Ζακύνθου, ο Τιρνάβου, ο Μετσόβου... Είναι λίγο σαν κεφαλογραβιέρες. Και αυτό το παπαδοτσουνάμι δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και ότι υπάρχει μια μασονική σύρραξη δύο υπόγειων στοών, της στοάς της Αντρούκλας και της στοάς της Λούγκρας, δύο ακραίων ομάδων του φαλλοκρατισμού».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: «ΠΑΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ».

Τζίμης Πανούσης (ΝΙΤΡΟ τ. 114)«Η σάτιρα από τη φύση της είναι αντιεξουσιαστική. Δεν μπορείς να γλείψεις κανένα κόμμα, πρέπει να κάνεις κριτική σε όλους. Τι να πω για τη νέα κυβέρνηση; Πάμε απ’ το ΠΑΣΟΚ στο χειρότερο. Πιστεύω πως σήμερα υπάρχουν πολύ πιο έντονες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ανθρώπους ευαίσθητους, που εγώ τους λέω αριστερούς, και σε αυτούς που πατάνε επί πτωμάτων για να τα κονομήσουν, που είναι οι δεξιοί. Αυτό το μεταμοντέρνο “δεν υπάρχουν διαφορές στα κόμματα” είναι φρικτό ψέμα. Αλλά ο κόσμος δεν αντιδρά ούτε σε βασικά πράγματα, όπως το αυτονόητο και κεκτημένο εδώ και χρόνια 8ωρο εργασίας. Γι’ αυτό και έγραψα ένα τραγούδι τελευταία, το “Άντε γαμήσου, εργατιά”, γιατί δεν κουνιέται κανείς. Η Παπαρήγα, πάντως, είναι η προσωπική μου Τσιτσιολίνα. Θέλει φοβερά κότσια να βγαίνεις το 2005 και να λες αυτά που λέει η Παπαρήγα. Νομίζω πως στο τσαντάκι της έχει το μουστάκι του Στάλιν. Αλλά, εδώ που φτάσαμε, βλέπουμε τους Κνίτες σαν φάρους φωτεινούς. Γιατί η αντιπολίτευση είναι μια αμερικανιά που δεν κολλάει πουθενά. Και ναι μεν στις δημοσκοπήσεις ο Καραμανλής τα πηγαίνει καλά, αλλά μπορεί να γκρεμιστεί σε μια στιγμή. Ένα ρουφηχτό φιλί να βγάλει κάποιος ότι είχε δώσει στη γραμματέα του, πάει. Ο Καρατζαφέρης κυβερνάει τον τόπο, με τα ρεπορτάζ που κάνει η οικογένειά του».